Anguish - Mats Gustafsson, Andreas Werliin, Hans Joachim Irmler

All a balance

We lost language

These arms brandish

In pure anguish

Till we all vanish

All a balance

We lost language

These arms brandish

In pure anguish

Till we all vanish

Eternally pay my respects to those who possess our ancient breath

Behaviour unbalanced

We continue to seek these unknown pleasures through all too familiar angles

Passage is never passive

I inhabit this prose

These concepts grown off every fibre

Too exhausted by these times to ever be tired

A regenerative fire

Ignited by a cocktail of desire

We hear through words as orphans

No time for preposterous posturing

Recognition usually comes posthumous

I’m pessimistic of all these doe-eyed optimists

Perhaps they’ll vibe to this

But I’m quite sure core remains elusive

Labour’s fruit becomes putrid

Scrolls presented and dreams became lucid

Layers to these phonetics street music

I encourage your own conclusions

Consume consciousness like oxygen mixed up from cold fusion

Constance exponentially profuse

Ain’t much left to prove, man

All a balance

We lost language

These arms brandish

In pure anguish

Till we all vanish

All a balance

We lost language

These arms brandish

In pure anguish

Till we all vanish

This unease I feel as if there are others closer than brothers distant

Regrets are somewhat instant

Envision relief snatched by saved thieves

I’ve known little peace

Pace nocturnal

Rhythms remain eternal

The warmth of the sun is felt at such rare intervals

Bathe in the radiant truth from cherished individuals

Humble to share this precious breath

But carry this life shrouded in certain death

I revel particularly in the most vile

The anguish of existence is fitting

It’s the truly mundane that makes me smile

That infantile smile

So pure without pretext

Lost concepts connect, primal

I find these harmonics vital

Volatile thirst is unearthed from the depths of this flesh

Formed words express emotions built for millennia

Time travel cranium

All a balance

We lost language

These arms brandish

In pure anguish

Till we all vanish

All a balance

We lost language

These arms brandish

In pure anguish

Till we all vanish

Allemaal een saldo

We zijn de taal kwijt

Deze armen zwaaien

In pure angst

Tot we allemaal verdwijnen

Allemaal een saldo

We zijn de taal kwijt

Deze armen zwaaien

In pure angst

Tot we allemaal verdwijnen

Betaal eeuwig mijn respect aan degenen die onze oude adem bezitten

Gedrag onevenwichtig

We blijven deze onbekende geneugten zoeken via maar al te bekende hoeken

Passage is nooit passief

Ik bewoon dit proza

Deze concepten zijn van elke vezel gegroeid

Te uitgeput door deze tijden om ooit moe te zijn

Een regeneratieve brand

Ontstoken door een cocktail van verlangen

We horen door woorden als weeskinderen

Geen tijd voor belachelijke poses

Erkenning komt meestal postuum

Ik ben pessimistisch over al deze doe-eyed optimisten

Misschien vinden ze dit leuk

Maar ik ben er vrij zeker van dat de kern ongrijpbaar blijft

Het fruit van Labour wordt verrot

Rollen gepresenteerd en dromen werden lucide

Lagen naar deze fonetische straatmuziek

Ik moedig uw eigen conclusies aan

Bewustzijn consumeren zoals zuurstof vermengd door koude fusie

Constance exponentieel overvloedig

Er valt niet veel meer te bewijzen, man

Allemaal een saldo

We zijn de taal kwijt

Deze armen zwaaien

In pure angst

Tot we allemaal verdwijnen

Allemaal een saldo

We zijn de taal kwijt

Deze armen zwaaien

In pure angst

Tot we allemaal verdwijnen

Dit onbehagen voel ik alsof er anderen dichterbij zijn dan broers ver weg

Spijt is een beetje instant

Stel je voor dat hulp is weggerukt door geredde dieven

Ik heb weinig vrede gekend

Tempo nachtelijk

Ritmes blijven eeuwig

De warmte van de zon wordt met zulke zeldzame tussenpozen gevoeld

Baad in de stralende waarheid van dierbare individuen

Nederig om deze kostbare adem te delen

Maar draag dit leven gehuld in een zekere dood

Ik geniet vooral van de meest gemene

De angst van het bestaan ​​is passend

Het is het echt alledaagse dat me doet glimlachen

Die infantiele glimlach

Zo puur zonder voorwendsel

Verloren concepten verbinden, oer

Ik vind deze harmonischen essentieel

Vluchtige dorst wordt opgegraven uit de diepten van dit vlees

Gevormde woorden drukken emoties uit die al millennia zijn opgebouwd

Tijdreizen schedel

Allemaal een saldo

We zijn de taal kwijt

Deze armen zwaaien

In pure angst

Tot we allemaal verdwijnen

Allemaal een saldo

We zijn de taal kwijt

Deze armen zwaaien

In pure angst

Tot we allemaal verdwijnen