Soldier - Angelic Upstarts

In the station in the city a British soldier stood

Talking to the people there if the people would

Some just stared in hatred and others turned in pain

And the lonely British soldier wished he was back home again

«Come join the British army» Said the posters in his town

«See the world and have your fun, come serve before the crown»

The jobs were hard to come by and he could not face the dole

So he took his country’s shilling and enlisted on the roll

But there was no fear of fighting, the Empire long was lost

Just ten years in the army, getting paid for being bossed

Then leave a man experienced, a man who’s made the grade

A medal and a pension, some mem’ries and a trade

Then came the call to Ireland as the call had come before

Another bloody chapter in an endless civil war

The priests they stood on both sides, the priests they stood behind

Another fight in Jesus' name, the blind against the blind

The soldier stood between them, between the whistling stones

And then the broken bottles that led to broken bones

The petrol bombs that burned his hands, the nails that pierced his skin

And wished that he had stayed at home surrounded by his kin

The station filled with people, the soldier soon was bored

But better in the station than where the people warred

The room filled up with mothers, with daughters and with sons

Who stared with itchy fingers at the soldier and his guns

A yell of fear, a screech of brakes, a shattering of glass

The window of the station broke to let the package pass

A scream came from the mothers as they ran towards the door

Dragging children crying from the bomb upon the floor

The soldier stood and could not move, his gun he could not use

He knew the bomb had seconds and not minutes on the fuse

He could not run to pick it up and throw it in the street

There were far too many people there, too many running feet

«Take cover!»

Yelled the soldier, «Take cover for your lives!»

And the Irishmen threw down their young and stood before their wives

They turned towards the soldier, their eyes alive with fear

«For God’s sake, save our children, or they’ll end their short lives here»

The soldier moved towards the bomb, his stomach like a stone

Why was this his battle, God, why was he alone?

He laid down on the package and he murmured one farewell

To those at home in England, to those he loved so well

He saw the sights of summer, felt the wind upon his brow

The young girls in the city parks, how precious were they now?

The soaring of the swallow, the beauty of the swan

The music of the turning earth so soon would it be gone

A muffled soft explosion and the room began to quake

The soldier blown across the floor, his blood a crimson lake

They never heard him cry or shout, they never heard him moan

And they turned their children’s faces from the blood and from the bone

The crowd outside soon gathered and the ambulances came

To carry off the body of a pawn lost to the game

And the crowd they clapped and jeered, and they sang their rebel songs

«One soldier less to interfere where he did not belong»

And will the children growing up learn at their mother’s knee

The story of the soldier who bought their liberty?

Who used his youthful body as the means towards the end

Who gave his life to those who called him murderer not friend

Op het station in de stad stond een Britse soldaat

Praten met de mensen daar als de mensen dat willen?

Sommigen staarden alleen maar in haat en anderen draaiden zich om in pijn

En de eenzame Britse soldaat wenste dat hij weer thuis was

«Kom bij het Britse leger», zeiden de posters in zijn stad

«Zie de wereld en heb je plezier, kom dienen voor de kroon»

De banen waren moeilijk te vinden en hij kon de uitkering niet aan

Dus nam hij de shilling van zijn land en meldde zich op de rol

Maar er was geen angst om te vechten, het rijk was al lang verloren

Slechts tien jaar in het leger, betaald krijgen om de baas te zijn

Laat dan een ervaren man achter, een man die het goed heeft gedaan

Een medaille en een pensioen, enkele herinneringen en een beroep

Toen kwam het telefoontje naar Ierland zoals het eerder was gekomen

Weer een bloederig hoofdstuk in een eindeloze burgeroorlog

De priesters stonden aan beide kanten, de priesters waar ze achter stonden

Nog een gevecht in Jezus' naam, de blinden tegen de blinden

De soldaat stond tussen hen in, tussen de fluitende stenen

En dan de gebroken flessen die leidden tot gebroken botten

De benzinebommen die zijn handen verbrandden, de nagels die zijn huid doorboorden

En wenste dat hij thuis was gebleven omringd door zijn verwanten

Het station stond vol met mensen, de soldaat verveelde zich al snel

Maar beter op het station dan waar de mensen oorlog voerden

De kamer liep vol met moeders, met dochters en met zonen

Die met jeukende vingers naar de soldaat en zijn geweren staarde?

Een schreeuw van angst, een gekrijs van remmen, een verbrijzeling van glas

Het raam van het station brak om het pakket te laten passeren

Er kwam een ​​schreeuw van de moeders toen ze naar de deur renden

Huilende kinderen van de bom op de grond slepen

De soldaat stond en kon niet bewegen, zijn geweer kon hij niet gebruiken

Hij wist dat de bom seconden en geen minuten op de lont had

Hij kon niet rennen om het op te rapen en op straat te gooien

Er waren veel te veel mensen daar, te veel rennende voeten

"Zoek dekking!"

Schreeuwde de soldaat: «Zoek dekking voor je leven!»

En de Ieren gooiden hun jongen neer en stonden voor hun vrouwen

Ze keerden zich naar de soldaat, hun ogen levend van angst

"In godsnaam, red onze kinderen, anders eindigen ze hier hun korte leven"

De soldaat liep naar de bom, zijn maag als een steen

Waarom was dit zijn strijd, God, waarom was hij alleen?

Hij ging op het pakje liggen en mompelde één keer vaarwel

Aan degenen die thuis zijn in Engeland, aan degenen van wie hij zo veel hield

Hij zag de bezienswaardigheden van de zomer, voelde de wind op zijn voorhoofd

De jonge meisjes in de stadsparken, hoe kostbaar waren ze nu?

Het zweven van de zwaan, de schoonheid van de zwaan

De muziek van de draaiende aarde, zo snel zou het weg zijn

Een gedempte zachte explosie en de kamer begon te beven

De soldaat waaide over de vloer, zijn bloed een karmozijnrood meer

Ze hebben hem nooit horen huilen of schreeuwen, ze hebben hem nooit horen kreunen

En ze keerden de gezichten van hun kinderen van het bloed en van het bot af

De menigte buiten verzamelde zich al snel en de ambulances kwamen

Om het lichaam van een pion te verwijderen die tijdens het spel verloren is gegaan

En de menigte klapte en joelde, en ze zongen hun rebellenliederen

«Eén soldaat minder om zich te bemoeien waar hij niet thuishoorde»

En zullen de kinderen die opgroeien leren op de knie van hun moeder?

Het verhaal van de soldaat die hun vrijheid kocht?

Wie gebruikte zijn jeugdige lichaam als middel naar het einde toe?

Wie gaf zijn leven aan degenen die hem moordenaar noemden, geen vriend?