Embrace - Angelcorpse

What is to be of this pestilience

That makes empires tumble like tears

The dust of millenia, fallen ages

Staunches the flow of dawning horizons

Obscuring

While the days crumble as their hours unfold

A sensual swooning, prophetic mocking

As the soils swallow the seeds of the past

Each one of us to his own

Embrace

Drowning in hallowed solitude

Swallowing the void

The pallid hope revealed at last

Embrace

Why should I fret in microcosmic bonds

That chafe the spirit and the mind repress

When through the clouds gleam beckoning beyonds

Whose shining vistas mock man’s littleness?

Throw off those shackles of sufferance

This penance of one thousand ordeals

I wield the scepter of destiny

Choose the means of my own death

Give me both nails and a hammer

Harness those ecstasies of death

Prostrate myself on cruciform

At last

With swift feet I made my way

Helmed by a cacophony of despair

Deaf to the legacy of youthfullness

And beauty and joy since pined away

Yet now a rush falls upon my ears

Of dripping, whispered words

The hole of emptiness I pour through

Unveils the caress from far beyond

Now no longer can I ignore

What goes before has gone again

The silence of immorality

Satisfied with this one fell step

Plunge beneath the waters

The freezing embrace of the goddess of death

Wat moet er van deze plaag zijn?

Dat maakt rijken tuimelen als tranen

Het stof van millennia, gevallen eeuwen

Stimuleert de stroom van de dageraad van de horizon

verduisterend

Terwijl de dagen afbrokkelen terwijl hun uren zich ontvouwen

Een sensuele bezwijming, profetische spot

Terwijl de grond de zaden van het verleden opslokt

Ieder van ons voor zijn eigen

Omarmen

Verdrinken in heilige eenzaamheid

De leegte inslikken

De bleke hoop eindelijk onthuld

Omarmen

Waarom zou ik me zorgen maken over microkosmische banden?

Die de geest irriteren en de geest onderdrukken

Wanneer door de wolken glimmen wenkende daarbuiten

Wiens stralende vergezichten bespotten de kleinheid van de mens?

Gooi die boeien van het lijden af

Deze boetedoening van duizend beproevingen

Ik zwaai de scepter van het lot

Kies het middel van mijn eigen dood

Geef me zowel spijkers als een hamer

Gebruik die extase van de dood

Mezelf neerknielen op kruisvorm

Eindelijk

Met snelle voeten baande ik mijn weg

Geholpen door een kakofonie van wanhoop

Doof voor de erfenis van jeugdigheid

En schoonheid en vreugde zijn sindsdien weggekwijnd

Maar nu valt er een rush op mijn oren

Van druipende, gefluisterde woorden

Het gat van leegte waar ik doorheen giet

Onthult de streling van ver daarbuiten

Nu kan ik niet meer negeren

Wat vooraf ging, is weer voorbij

De stilte van immoraliteit

Tevreden met deze ene viel stap

Duik onder het water

De ijskoude omhelzing van de godin van de dood