Mellom bakkar og berg - Ane Brun

Mellom bakkar og berg ut med havet

Heve nordmannen fenge sin heim

Der han sjølv heve tuftene grave

Og set sjølv sine hus oppå deim

Han såg ut på dei steinute strender

Det var ingen som der hadde bygt;

«Lat oss rydja og byggja oss grender

Og så eiga me rudningen trygt»

Han såg ut på det bårute havet

Der var ruskut å leggja utpå

Men der leikade fisk nedi kavet

Og den leiken den ville han sjå

Fram på vetteren stundom han tenkte:

«Gjev eg var i eit varmare land!»

Men når vårsol i bakkane blenkte

Fekk han hug til si heimlege strand

Og når liene grønkar som hagar

Når det laver av blomar på strå

Og når netter er ljose som dagar

Kan han ingen stad venare sjå

Tussen heuvels en bergen op zee

Breng de Noor naar huis

Waar hij zelf de plukjes graaft

En zijn eigen huizen erop zetten

Hij keek uit over de rotsachtige stranden

Niemand had daar gebouwd;

"Laten we dorpen opruimen en bouwen"

En dan veilig het roer in handen hebben »

Hij keek uit over de uitgestrekte zee

Er was puin om op te liggen

Maar er speelden vissen in de hut

En dat toneelstuk dat hij wilde zien

In het bijzijn van de vetter dacht hij soms:

"Ik wou dat ik in een warmer land was!"

Maar toen de lentezon op de hellingen scheen

Hij kreeg de drang om zelfgekweekt strand te zeggen

En wanneer de hellingen groen worden als tuinen

Wanneer het bloeit op stro

En als de nachten zo helder zijn als de dagen

Kan hij geen stad venare zien?