Hope - Anathema

I was not put here by anyone in fear

I came alone as me

Just an idea in a long chain of discovery

Surrounded by the same you

Sometimes your tide pulls me out to sea

And I die in a thrashing and curse

Sometimes we are kind

More often, I doze

So far up the beach that those who try to reach are burnt alive in the searing

heat of the desert of my dispassion

So far removed, I never hear the water

'cept once or twice a month when I see a mirror

And I refuse to believe in some of the things that are said to be here

Let alone those that are not

I’m trying to change my direction

Ours is pathetic in my own, humble, estimation

I love the planet

The great benign she-wolf

The benefactor

Spinning gently on towards the red giant four æons hence

When all the rose gardens are consumed in the flash-fire of flying time

She’ll leave alone to you

When you look at me

From your own century

I may seem to be

Strange archeology

But when the winds blow

From this direction

You may sense that I’m

In your reflection

I think I feel you

But I will never know

As the swallows leave

And the children grow

I wanted to live forever

The same as you will too

I wanted to live forever

Same as you will, too

I wanted to live forever —

And everybody knew

When I caught you there

In tomorrow’s mirror

I thought I’d felt you

Jump out of my skin

Throwing oil into

My blazing memories

Filling empty footsteps

I was standing in

I wanted to live forever

The same as you will too

I wanted to live forever

And everybody knew

With the falling rain the northern jungle

Hanging droplets on the leaves bombards my brain

I hear you across the room

And see daffodils spring into bloom

You are the mist

The frost across my window pane

And again

She moves her body

And her whispers weave

And the world spins

And tells me that I’ll never want to leave

When I look at you

From this dark century

It must always be

With generosity

That we both may share

The hope in hearing

That we’re not just

Spirits disappearing

Ik ben hier door niemand uit angst geplaatst

Ik kwam alleen als ik

Slechts een idee in een lange keten van ontdekkingen

Omringd door dezelfde jij

Soms trekt je getij me de zee in

En ik sterf in een pak slaag en vloek

Soms zijn we aardig

Vaker dommelt ik in

Zo ver op het strand dat degenen die proberen te bereiken, levend worden verbrand in de verschroeiing

hitte van de woestijn van mijn kalmte

Zo ver weg, ik hoor nooit het water

behalve een of twee keer per maand als ik een spiegel zie

En ik weiger te geloven in sommige dingen waarvan wordt gezegd dat ze hier zijn

Laat staan ​​degenen die dat niet zijn

Ik probeer mijn richting te veranderen

Die van ons is zielig in mijn eigen, nederige schatting

Ik hou van de planeet

De grote goedaardige wolvin

de weldoener

Zachtjes draaiend naar de rode reus, vier eonen verder

Wanneer alle rozentuinen worden verteerd in het flitsvuur van vliegtijd

Ze laat alleen aan jou over

Als je naar me kijkt

Uit je eigen eeuw

Ik kan lijken te zijn

Vreemde archeologie

Maar als de wind waait

Vanuit deze richting

Je voelt misschien dat ik ben

In je reflectie

Ik denk dat ik je voel

Maar ik zal het nooit weten

Als de zwaluwen vertrekken

En de kinderen groeien

Ik wilde voor altijd leven

Hetzelfde als jij ook

Ik wilde voor altijd leven

Hetzelfde als jij ook

Ik wilde voor altijd leven —

En iedereen wist het

Toen ik je daar betrapte

In de spiegel van morgen

Ik dacht dat ik je had gevoeld

Spring uit mijn huid

Olie erin gooien

Mijn vurige herinneringen

Lege voetstappen vullen

Ik stond binnen

Ik wilde voor altijd leven

Hetzelfde als jij ook

Ik wilde voor altijd leven

En iedereen wist het

Met de vallende regen de noordelijke jungle

Hangende druppels op de bladeren bombarderen mijn hersenen

Ik hoor je aan de andere kant van de kamer

En zie narcissen in bloei komen

Jij bent de mist

De vorst over mijn ruit

En opnieuw

Ze beweegt haar lichaam

En haar gefluister weven

En de wereld draait

En zegt me dat ik nooit meer weg wil

Als ik naar je kijk

Uit deze donkere eeuw

Het moet altijd zijn

Met vrijgevigheid

Dat we allebei kunnen delen

De hoop in horen

Dat we niet alleen zijn

Geesten verdwijnen