Temporale - Anagogia, Zuli

Guardo il cielo e allargo le braccia come una mantide

Io sono il nero, la minaccia alla grandine

La nuvola che non si avverte quando piove

La goccia che scende in picchiata e punta il cuore

Perché so-no fuori da molto

Suo-no tuoni d’assordo

Un col-po e muori tieniti pronto

Ti piombo addosso con tutta la rabbia che posso

Ho tante di quelle cose da rivendicare

Che le vedo impossibili da dimenticare

E a stare con il male poi diventi male

Ed è normale se ti trattano da stronzo cresci stronzo uguale

(RIT:)

Conta il tempo che non hai e che non puoi controllare

Supero i limiti che ho e non dimenticare

Puoi farti spazio se Dio vuole dopo il temporale

Prima che il tempo cambi e non puoi stare a guardare

Supera i limiti che hai e non dimenticare

Può farsi spazio il sole solo dopo il temporale

Dentro ho spesso cosí tanta tristezza

Che anche se mi becca un fulmine non mi spezza

E non ci vivo se non scrivo e canto

Impossibile farso come strappare un sorriso al muro del pianto

E tu sembra che ci provi gusto a trattarmi come una merda

E ci ripensi ora che tocchi terra

Mentre il mio occhio osserva la tua faccia che si schiaccia sull’asfalto

Sperando che di te non mi rimanga più di tanto

Adesso viaggio verso il cielo anche se in qlto faccio un salto pur di essere un

po' più vicino al traguardo

Ma più di un salto cado a vuoto

Dentro un mare pieno d’odio

Dove non nuoto e ci affogo

(RIT:)

Sposto la tenda

Fuori cielo grigio piombo io non lascio che mi prenda

Il grigio si concentra in questo cielo lo sfacielo che nemmeno si commenta

Fumo quest’erba e i miei polmoni si destreggiano

Le ragazze prendon sentimenti e ci palleggiano

Mi fate cosí schifo che a parlarne sale il vomito

Ora mai ho le corde vocali che galleggiano

Metto l’anima in pace non ti penso mo

Tutto questo male chiuso dentro io non riesco più a tenermelo

O mi riprendo no m’ora so che le donne sono come i temporali vanno e vengono

(RIT:)

Ik kijk naar de lucht en spreid mijn armen als een bidsprinkhaan

Ik ben zwart, de dreiging van hagel

De wolk die niet wordt gevoeld als het regent

De druppel die neerdaalt en naar het hart wijst

Omdat ik er lang uit ben geweest

Geluid van oorverdovende donder

Eén schot en je sterft, maak je klaar

Ik val op je aan met alle woede die ik kan

Ik heb zoveel van die dingen te claimen

Wat ik zie als onmogelijk om te vergeten

En om met het kwaad te zijn, word je slecht

En het is normaal dat als ze je behandelen als een klootzak, je opgroeit als een klootzak hetzelfde

(RIT:)

Tel de tijd die je niet hebt en die je niet in de hand hebt

Ik overschrijd mijn grenzen en vergeet het niet

Je kunt ruimte maken als God het wil na de storm

Voordat het weer verandert en je niet kunt kijken

Ga verder dan de limieten die je hebt en vergeet niet

Pas na de storm kan de zon er plaats voor maken

Van binnen heb ik vaak zoveel verdriet

Dat zelfs als de bliksem me treft, het me niet breekt

En ik woon daar niet als ik niet schrijf en zing

Onmogelijke farce zoals een glimlach van de klaagmuur toveren

En je lijkt me graag als stront te behandelen

En denk nog eens na nu het de grond raakt

Terwijl mijn oog kijkt naar je verpletterende gezicht op het asfalt

In de hoop dat ik niet veel van je heb

Nu reis ik naar de hemel, zelfs als ik hier een sprong maak om een

iets dichter bij de finish

Maar meer dan één sprong, ik val leeg

Binnen een zee vol haat

Waar ik niet zwem en ik verdrink

(RIT:)

Ik verplaats de tent

Uit de loodgrijze lucht laat ik me niet pakken

Het grijs is geconcentreerd in deze lucht, de verloedering waar niet eens commentaar op wordt gegeven

Ik rook dit kruid en mijn longen jongleren

De meisjes krijgen gevoelens en ze dribbelen ermee

Je maakt me zo walgelijk dat erover praten je doet overgeven

Nu heb ik nooit stembanden die zweven

Ik zal mijn ziel met rust laten, ik denk nu niet aan jou

Ik kan al dit kwaad niet in mij opgesloten houden

O ik herstel niet, ik weet dat vrouwen zijn als stormen die komen en gaan

(RIT:)