Where Death Seems To Dwell - Amon Amarth

Through a dark and desolate valley he walks

Pale, flickering fires light the way

Along an ice cold river lies his path

The sky is of darkest grey

A cold wind pierce through his bones

And the sharp rocks cut his feet

His clothes and skin are ripped by thorns

His eyes appear to bleed"

The land is dead and dry

The water is poisonous

Unknown creatures howling to the sky

Blood chilling and ravenous

The air is thick and dense

A smell of rotting flesh

Every breath is like one thousand knives

Cutting through his chest

Black birds of prey circle the sky

He hears the shadows moan

He sees pale faces pass him by

But he walkds this path alone

Darkness fills his heart with chilling fear

A nameless fear he cannot quell

How did he ever end up here?

This place where death seems to dwell

He repeats the question in his weary mind

The riddle gives him no rest

Yet he knows the answer deep inside

He’s been touched by the chill of death

Enchating voices urge him on

Though he wants to turn around

They sing to him with soothing words

A chilling, frightening sound

A cold blue ligh shimmer ahead

Where a mountain reaches for the sky

Nidafjell, mountain of the dead

Terrifying it’s might

He approach the gates

His heart is cold

He understands all to well

She awaits him

The truth unfolds

He’s been sent to Nifelhel

Door een donkere en desolate vallei loopt hij

Bleke, flikkerende vuren verlichten de weg

Langs een ijskoude rivier ligt zijn pad

De lucht is van het donkerste grijs

Een koude wind doorboort zijn botten

En de scherpe rotsen sneden zijn voeten

Zijn kleren en huid zijn gescheurd door doornen

Zijn ogen lijken te bloeden'

Het land is dood en droog

Het water is giftig

Onbekende wezens huilen naar de lucht

Bloedstollend en hongerig

De lucht is dik en dicht

Een geur van rottend vlees

Elke ademhaling is als duizend messen

Door zijn borst snijden

Zwarte roofvogels cirkelen door de lucht

Hij hoort de schaduwen kreunen

Hij ziet bleke gezichten aan zich voorbij gaan

Maar hij bewandelt dit pad alleen

Duisternis vult zijn hart met huiveringwekkende angst

Een naamloze angst die hij niet kan onderdrukken

Hoe is hij hier ooit terechtgekomen?

Deze plek waar de dood lijkt te wonen

Hij herhaalt de vraag in zijn vermoeide geest

Het raadsel geeft hem geen rust

Toch weet hij het antwoord diep van binnen

Hij is geraakt door de kilte van de dood

Betoverende stemmen sporen hem aan

Hoewel hij zich wil omdraaien

Ze zingen voor hem met rustgevende woorden

Een huiveringwekkend, angstaanjagend geluid

Een koud blauw licht glinstert in het verschiet

Waar een berg naar de hemel reikt

Nidafjell, berg van de doden

Angstaanjagend het is misschien

Hij nadert de poorten

Zijn hart is koud

Hij begrijpt alles goed

Ze wacht op hem

De waarheid ontvouwt zich

Hij is naar Nifelhel gestuurd