Southbound Train - Alma Cogan

Oh, I guess they’ll say I’ve grown

I know more than I wanted to know

I’ve said more than I wanted to say

I’m heading home

Yeah, but I’m not so sure

That home is a place

You can still get to by train

So, I’m lookin' out the window and I’m driftin' off to sleep

With my face pressed up against the pane

With the rhythm of my heart and the ringin' in my ears

It’s the rhythm of the southbound train

Oh, where the wind starts to look like her hair

Like clouds in her bright blue eyes

As the sea and the shore fall and rise

Like her breast as she breathes by my side

And the moon is her lips as the sun

Is headed on down to the sea

Like her head as she lays down on me Until we reach ocean side

Over and over, I hear the same refrain

It’s the rhythm of my heart

And my sleepy girl’s breathing

It’s the rhythm of my southbound train

Oh, I suppose they’ll say I should’ve known

Or maybe I’m just feelin' old

Like a lawyer

With no one to blame

I’m headed home

Yeah, but I’m not so sure

But home is a place

That’ll ever be the same

So, we gather up our things and we head out in the cold

And your eyes are where you carry the pain

When I hear the whistle weeping, it’s cryin' to the sky

It’s the rhythm of the southbound train

It’s the rhythm of the southbound train

Oh, ik denk dat ze zullen zeggen dat ik ben gegroeid

Ik weet meer dan ik wilde weten

Ik heb meer gezegd dan ik wilde zeggen

Ik ga naar huis

Ja, maar ik weet het niet zo zeker

Dat huis is een plek

Je kunt er nog steeds met de trein komen

Dus ik kijk uit het raam en val in slaap

Met mijn gezicht tegen het paneel gedrukt

Met het ritme van mijn hart en het gerinkel in mijn oren

Het is het ritme van de trein in zuidelijke richting

Oh, waar de wind op haar haar begint te lijken

Als wolken in haar felblauwe ogen

Terwijl de zee en de kust vallen en stijgen

Zoals haar borst terwijl ze aan mijn zijde ademt

En de maan is haar lippen als de zon

Is op weg naar de zee

Zoals haar hoofd terwijl ze op me gaat liggen totdat we de oceaanzijde bereiken

Steeds weer hoor ik hetzelfde refrein

Het is het ritme van mijn hart

En de ademhaling van mijn slaperige meisje

Het is het ritme van mijn trein in zuidelijke richting

Oh, ik veronderstel dat ze zullen zeggen dat ik het had moeten weten

Of misschien voel ik me gewoon oud

Als een advocaat

Met niemand om de schuld te geven

Ik ga naar huis

Ja, maar ik weet het niet zo zeker

Maar thuis is een plek

Dat zal ooit hetzelfde zijn

Dus we pakken onze spullen bij elkaar en gaan de kou in

En je ogen zijn waar je de pijn draagt

Als ik het fluitje hoor huilen, huilt het naar de hemel

Het is het ritme van de trein in zuidelijke richting

Het is het ritme van de trein in zuidelijke richting