On The Borderline - Alison Krauss

There’s a chill on this evening, nights right for greaving,

Darkness surrounds him as he wanders alone

He walked past the dim lights, the pathways and street lights

They remind him, of nights long ago,

When his love was strong and his muscles hard, His whiskey throat was barley

marred,

Seeking misfortune in the lies that he told, Then a brokin heart bought him to his knees,

In the hour of his greatest need, Lost and forsaken by the love,

he could not hold

On the Border line of love again, Its bound to make you pay

On the Border line, we’ll make our stand, Then watch it fall away

And he stands in quiet solitude, The nights reflects upon his mood,

Seeking the vision that had once been so clear, When he felt the touch of his

women’s love

His pounding heart was warm and young, Now locked inside him with his anger and

fear

As he moves on slowly, past the trees, Down the path way home through fallen

leaves

He can’t believe, how he’d sunken so low, So he learned to live with his

injured pride

His purple heart hidden, deep inside, The only reward, for a love he could not

hold

Er is een kilte op deze avond, nachten goed voor greaving,

Duisternis omringt hem terwijl hij alleen ronddoolt

Hij liep langs de schemerige lichten, de paden en straatverlichting

Ze herinneren hem aan nachten lang geleden,

Toen zijn liefde sterk was en zijn spieren hard, Zijn whisky-keel was gerst

ontsierd,

Op zoek naar ongeluk in de leugens die hij vertelde, Toen kocht een gebroken hart hem op zijn knieën,

In het uur van zijn grootste nood, Verloren en verlaten door de liefde,

hij kon het niet vasthouden

Weer op de grens van liefde, het zal je zeker laten betalen

Op de grenslijn zullen we ons standpunt innemen, en dan kijken hoe het wegvalt

En hij staat in stille eenzaamheid, De nachten reflecteren op zijn humeur,

Op zoek naar het visioen dat ooit zo duidelijk was, toen hij de aanraking van zijn...

vrouwen liefde

Zijn bonzend hart was warm en jong, Nu opgesloten in hem met zijn woede en...

angst

Terwijl hij langzaam verder gaat, langs de bomen, op het pad naar huis door gevallen

bladeren

Hij kan niet geloven hoe hij zo diep was gezonken, dus leerde hij te leven met zijn

gekwetste trots

Zijn paarse hart verborgen, diep van binnen, De enige beloning, voor een liefde die hij niet kon

uitstel