Cabaré - Alfredo Marceneiro

Foi num cabaré de feira, ruidoso

Que uma vez ouvi cantar, comovido

Uma canção de rameira, sem ter gozo

Que depois me fez chorar, bem sentido

Era a canção da alegria, couplé novo

Mas a pobre que a cantava, eu bem a vi

Naquela noite sorria, para o povo

E ao mesmo tempo chorava, para si

Naquela noite sorria, para o povo

E ao mesmo tempo chorava, para si

É que a linda cantadeira, tão formosa

Mais linda do que ninguém, certamente

Sentia a dor traiçoeira, rancorosa

A magoar-lhe o peito de mãe, cruelmente

Tinha um filhinho doente, quase à morte

E a pobre ganhava a vida, só de fel

Cantando a rir tristemente, por má sorte

Uma canção de perdida, bem cruel

Cantando a rir tristemente, por má sorte

Uma canção de perdida, bem cruel

Het was in een cabaret, luidruchtig

Dat ik ooit hoorde zingen, ontroerd

Een hoerenliedje, zonder plezier

Waar ik later van moest huilen, goed gevoeld

Het was het lied van vreugde, nieuwe couple

Maar de arme vrouw die haar zong, ik zag haar

Die nacht glimlachte hij, voor de mensen

En tegelijkertijd huilde ik, om mezelf

Die nacht glimlachte hij, voor de mensen

En tegelijkertijd huilde ik, om mezelf

Het is gewoon de mooie zangeres, zo mooi

Mooier dan wie dan ook, zeker

Ik voelde de verraderlijke, hatelijke pijn

Haar moeders borst pijn doen, wreed

Ik had een ziek zoontje, bijna dood

En de arme verdiende brood, alleen van viel

Zingen en lachen helaas, pech gehad

Een lied van verloren, heel wreed

Zingen en lachen helaas, pech gehad

Een lied van verloren, heel wreed