Ветерком - Александр Курган

Закачалась берёзка, шелестела листвой.

Ветерком я вернулся, ненадолго домой.

Больше нам вечерами, не гулять под луной.

Ветерком я вернулся, попрощаться с тобой.

Где-то там на чужбине, я за родину пав.

Как в безмолвной картине, смерть любовью поправь.

Ветерком возвратился, ненадолго домой.

Ветерком возвратился, попрощаться с тобой.

Попрощаться навечно и с высокой травы.

Не уйти мне беспечно, этих глаз синевы.

Не увидеть, я знаю, и сейчас над землёй.

Ветерочком летаю, я прощаюсь с тобой.

Я прощаюсь с тобой, бездыханно лежу.

А земля край чужой, как кровинку свою.

Принимает меня, обрывая мечты.

Ветерочком душа, там сегодня, где ты.

Закачалась берёзка, шелестела листвой.

Ветерком я вернулся, ненадолго домой.

Больше нам вечерами, не гулять под луной.

Ветерком я вернулся, попрощаться с тобой.

De berk zwaaide heen en weer en ritselde met zijn bladeren.

Met een briesje keerde ik voor een korte tijd naar huis terug.

Meer voor ons in de avonduren, niet om onder de maan te lopen.

Ik kwam terug met een briesje om afscheid van je te nemen.

Ergens daar in een vreemd land, viel ik voor mijn vaderland.

Corrigeer de dood met liefde, zoals in een stil beeld.

De wind keerde terug, kort naar huis.

Hij kwam terug met een briesje om afscheid van je te nemen.

Zeg vaarwel voor altijd en vanuit het hoge gras.

Laat me niet achteloos achter, deze blauwe ogen.

Niet te zien, ik weet het, en nu boven de grond.

Ik vlieg als een briesje, ik zeg vaarwel tegen je.

Ik zeg je gedag, ik lig ademloos.

En het land is een vreemd land, als je eigen bloed.

Accepteert me, onderbreekt dromen.

Een briesje van de ziel, waar je nu bent.

De berk zwaaide heen en weer en ritselde met zijn bladeren.

Met een briesje keerde ik voor een korte tijd naar huis terug.

Meer voor ons in de avonduren, niet om onder de maan te lopen.

Ik kwam terug met een briesje om afscheid van je te nemen.