Et je voyage - Ajda Pekkan

Je ne regarde pas la portière,

J’aime l’eau dorée, la lumière,

Des quais de gare,

M’a mis tous ces détailles au rythme des railles,

Je pars …

Il y a dans chaque train, la magie du train Siberien,

Je vois venir,

Les forêts, des villes dorées,,

Tracées comme de souvenirs

Et je voyage,

Je laisse ma place à mon abscence

Je ne maquille pas mon existence

Un amour fatigué, fatigué

Et je voyage

De vieux quartiers en plages blanches

J’attends que la vie recommence

Loin d’un amour trop fatigué, fatigué

Dans cet hôtel inconnu

Je dors comme je ne dormais plus

Depuis le soir

L’envie de revoir le soleil

Au matin le réveil, je parle

Ik kijk niet naar de deur,

Ik hou van gouden water, licht,

perrons,

Zet me al deze details op het ritme van de beschimpingen,

Ik vertrek …

Er is in elke trein, de magie van de Siberische trein,

ik zie komen,

Bossen, gouden steden,

Getraceerd als herinneringen

En ik reis,

Ik geef toe aan mijn afwezigheid

Ik verzin mijn bestaan ​​niet

Een vermoeide, vermoeide liefde

En ik reis

Van oude wijken tot witte stranden

Ik wacht tot het leven opnieuw begint

Verre van een liefde te moe, moe

In dit onbekende hotel

Ik slaap zoals ik nooit heb geslapen

Sinds de avond

Verlangen om de zon weer te zien

In de ochtend wakker, ik spreek