Suicide Underground - Air

Everyone dated the demise of our neighborhood

From the suicides of the Lisbon girls

People saw their clairvoyance in the wiped out elms

And the harsh sunlight

Some thought the tortures tearing the Lisbon girls

Pointed to a simple refusal to accept the world

As it was handed down to them

So full of flaws

But the only thing we are certain of

After all these years

Is the insufficiency of explanation

(Obviously, doctor, you’ve never been a 13 year old girl)

The Lisbon girls were

Thirteen, Cecilia

Fourteen, Lux

Fifteen, Bonnie

Sixteen, Mary

And seventeen, Therese

No one could understand how

Mrs. Lisbon and Mr. Lisbon

Our math teacher

Had produced such beautiful creatures

From that time on

The Lisbon house began to change

Almost everyday

And even when she wasn’t keeping an eye on Cecilia

Lux would suntan on a towel

Wearing a swimsuit that caused the knife sharpener

To give her a 15 minute demonstration for free

The only reliable boy who got to know Lux

Was Trip Fontaine

Who only 18 months before the suicides

Had emerged from baby fat

To the delight of girls and mothers alike

But few anticipated it would be so drastic

The girls were pulled out of school

And Mrs Lisbon shut the house in maximum security isolation

The girls' only contact with the outside world

Was through the catalogs they ordered

That started to fill the Lisbon’s mailbox

With pictures of high-end fashions and brochures for exotic vacations

Unable to go anywhere

The girls traveled in their imaginations

To gold tipped Siamese temples, or past an old man with a leaf broom

Tiding a moss-carpeted speck of Japan

And Cecilia hadn’t died

She was a bride in Calcutta

Collecting everything we could of theirs

We couldn’t get the Lisbon girls out of our minds

But they were slipping away

The colours of their eyes were fading

Along with exact locations of moles and dimples

From five they had become four

And they were all living in the dead

Becoming shadows

We would have lost them completely

If the girls hadn’t contacted us

Lux was the last to go

Fleeing from the house we had forgot to stop at the garage

After the suicide free-for-all

Mr and Mrs. Lisbon gave up any attempt to lead a normal life

They had Mr Hedly pack up the house

Selling what furniture he could in a garage sale

Everyone went just to look

Our parents did not buy used furniture

And they certainly didn’t buy furniture tainted by death

We, of course, took the family photos that were put out with the trash

Mr. Lisbon put the house on the market

And it was sold to a young couple from Boston

It didn’t matter in the end how old they had been

Or that they were girls

But only that we had loved them

And they hadn’t heard us calling.

still do not hear us

Calling them out of those rooms

Where they went to be alone for all time

Alone in suicide

Which is deeper then death

And where we will never find the pieces

To put them back together

Iedereen dateerde van de ondergang van onze buurt

Van de zelfmoorden van de Lissabonse meisjes

Mensen zagen hun helderziendheid in de weggevaagde iepen

En het harde zonlicht

Sommigen dachten dat de martelingen die de Lissabon-meisjes verscheurden

Wijst op een simpele weigering om de wereld te accepteren

Zoals het aan hen werd doorgegeven

Zo vol fouten

Maar het enige waar we zeker van zijn:

Na al deze jaren

Is de ontoereikendheid van uitleg?

(Het is duidelijk, dokter, u bent nog nooit een 13-jarig meisje geweest)

De meiden van Lissabon waren

Dertien, Cecilia

Veertien, Lux

Vijftien, Bonnie

Zestien, Mary

En zeventien, Therese

Niemand kon begrijpen hoe

Mevrouw Lissabon en meneer Lissabon

Onze wiskundeleraar

Had zulke mooie wezens voortgebracht

Vanaf die tijd

Het huis in Lissabon begon te veranderen

Bijna elke dag

En zelfs als ze Cecilia niet in de gaten hield

Lux zou bruin worden op een handdoek

Het dragen van een badpak dat de messenslijper veroorzaakte

Om haar een gratis demonstratie van 15 minuten te geven

De enige betrouwbare jongen die Lux heeft leren kennen

Was Trip Fontaine

Die slechts 18 maanden voor de zelfmoorden?

Was voortgekomen uit babyvet

Tot grote vreugde van zowel meisjes als moeders

Maar weinigen hadden verwacht dat het zo ingrijpend zou zijn

De meisjes werden van school gehaald

En mevrouw Lissabon sloot het huis in maximale veiligheidsisolatie

Het enige contact van de meisjes met de buitenwereld

Was via de catalogi die ze bestelden

Dat begon de mailbox van Lissabon te vullen

Met foto's van luxe mode en brochures voor exotische vakanties

Kan nergens heen

De meisjes reisden in hun verbeelding

Naar Siamese tempels met gouden punt, of langs een oude man met een bladbezem

Een mos-tapijt stukje Japan opruimen

En Cecilia was niet dood

Ze was een bruid in Calcutta

Alles verzamelen wat we konden van hen

We konden de Lissabon-meisjes niet uit ons hoofd krijgen

Maar ze glipten weg

De kleuren van hun ogen vervaagden

Samen met de exacte locatie van moedervlekken en kuiltjes

Van vijf waren ze vier geworden

En ze leefden allemaal in de dood

Schaduwen worden

We zouden ze helemaal kwijt zijn

Als de meisjes geen contact met ons hadden opgenomen

Lux was de laatste die ging

Op de vlucht voor het huis waren we vergeten te stoppen bij de garage

Na de zelfmoord voor iedereen

De heer en mevrouw Lissabon hebben elke poging om een ​​normaal leven te leiden opgegeven

Ze lieten meneer Hedly het huis inpakken

Verkopen welke meubels hij kon in een garage sale

Iedereen ging gewoon kijken

Onze ouders kochten geen gebruikte meubels

En ze kochten zeker geen meubels die besmet waren met de dood

We hebben natuurlijk de familiefoto's gemaakt die bij de prullenbak zijn gezet

Mr. Lisbon heeft het huis op de markt gebracht

En het werd verkocht aan een jong stel uit Boston

Het maakte uiteindelijk niet uit hoe oud ze waren geweest

Of dat het meisjes waren

Maar alleen dat we van ze hadden gehouden

En ze hadden ons niet horen roepen.

hoor ons nog steeds niet

Ze uit deze kamers bellen

Waar ze heen gingen om voor altijd alleen te zijn

Alleen in zelfmoord

Wat dieper is dan de dood

En waar we de stukken nooit zullen vinden

Om ze weer samen te voegen