Metamorphis Of The Maggots - Abysmal Torment

Once the virulent storm has died

Like crawling infants you will stride

The hardest shall be the first tread

When facing the steep mountain ahead

But before long you shall be set free

As lion and horned beast hold battle

In dispute over your valuable crown

Until finally both beasts lie down

Equally glad and equally weary

Sole and sublime that crown of yours

In the gray frosty void of the abyss

Watch the flame beyond the wall

Raise the crown toward your bliss

Its twelve stars filling the silence

And solitude with a raging music

And a motion silent indivisible

You shall sit enthroned upon the invisible

Metamorphis of the maggots

Your eyes fixed on that which is nothing

Beyond anything that thought or trance can reach

Metamorphosis of the maggots

Ascend now, brood of the abyss

Your right hand grithing the azure rod of light

While the left is gripping the red scourge of death

Girdled by a snake more brilliant than the sun itself

The great omnipresent serpent whose name is eternity

Full of knowing your mouth curved moon

Like in a grinning smile

Poised forward kissing nuit, the lady of the stray abodes

Metamorphis of the maggots

Zodra de virulente storm is gaan liggen

Als kruipende baby's zul je stappen

De moeilijkste zal de eerste stap zijn

Wanneer je voor de steile berg voor je uitkijkt

Maar het duurt niet lang voordat je wordt vrijgelaten

Terwijl leeuw en gehoornde beest strijden

In geschil over uw waardevolle kroon

Tot eindelijk beide beesten gaan liggen

Even blij en even moe

Enige en sublieme die kroon van jou

In de grijze ijzige leegte van de afgrond

Kijk naar de vlam achter de muur

Hef de kruin op naar je gelukzaligheid

Zijn twaalf sterren vullen de stilte

En eenzaamheid met opzwepende muziek

En een bewegingsstilte ondeelbaar

Je zult op de troon zitten op het onzichtbare

Metamorfose van de maden

Je ogen gericht op dat wat niets is

Voorbij alles wat gedachte of trance kan reiken

Metamorfose van de maden

Stijg nu op, kroost van de afgrond

Je rechterhand knarst tegen de azuurblauwe staaf van licht

Terwijl links de rode gesel van de dood grijpt

Omringd door een slang die briljanter is dan de zon zelf

De grote alomtegenwoordige slang wiens naam de eeuwigheid is

Vol met het kennen van je mond gebogen maan

Zoals in een grijnzende glimlach

Klaar voorwaarts kussend nuit, de dame van de verdwaalde verblijfplaatsen

Metamorfose van de maden