III - Aborym

Total isolation

Rooms all the same

Empty glasses, puke and stains of blood

And the marks of scratches against silent walls

And I can still hear the screams of psychos

And I can still feel the blows

And the stink of medicines

And the screams of silence of endless nights

That never ending darkness

And that blinding white of the walls

Dozen and dozen of beings

Drag themselves with no sense

There are no mirrors

Nobody owns anything

It’s like time has forgot to flow

Time with no meaning

I heard those voices inside me:

You must die…

Slowly, slowly…

Where were them?

I could feel them coming to my brain

Mysterious nothing…

Multiproblematic reign

I couldn’t contrast them

I tried to run, madly, even by night

I couldn’t suffocate them

Those voices were leaking in me

Until they took every single corner of my mind

Until they became so deafening to feel the urge

Of screaming to shut them

The descent to this hell interspersed with attempts of escape

Of degradation and violence

Long years of horror — the horror of solitude: abandon…

And I banged with my fists to the walls

With hundredfold strength

In here men don’t praise the evil

But they buy the good that they find inside of it

In here are swallowed fluorescent poisons and asbestos pills

Totale isolatie

Kamers allemaal hetzelfde

Lege glazen, kots en bloedvlekken

En de sporen van krassen op stille muren

En ik kan nog steeds het geschreeuw van psychos horen

En ik kan de klappen nog steeds voelen

En de stank van medicijnen

En het geschreeuw van stilte van eindeloze nachten

Die nooit eindigende duisternis

En dat verblindende wit van de muren

Tientallen en tientallen wezens

Sleep zichzelf zonder verstand

Er zijn geen spiegels

Niemand bezit iets

Het is alsof de tijd is vergeten te stromen

Tijd zonder betekenis

Ik hoorde die stemmen in mij:

Jij moet dood…

Rustig rustig…

Waar waren ze?

Ik voelde ze naar mijn hersenen komen

Mysterieus niets...

Multiproblematische heerschappij

Ik kon ze niet contrasteren

Ik probeerde te rennen, waanzinnig, zelfs 's nachts

Ik kon ze niet verstikken

Die stemmen lekten in mij

Tot ze elke hoek van mijn geest innamen

Tot ze zo oorverdovend werden om de drang te voelen

Van schreeuwen om ze te sluiten

De afdaling naar deze hel afgewisseld met ontsnappingspogingen

Van vernedering en geweld

Lange jaren van horror - de horror van eenzaamheid: verlaten...

En ik sloeg met mijn vuisten tegen de muren

Met honderdvoudige kracht

Hier prijzen mannen het kwaad niet

Maar ze kopen het goed dat ze erin vinden

Hierin zijn fluorescerende vergiften en asbestpillen ingeslikt