Reborn Through the Gates of Three Mons - Abigor

I enter the gates

Into the realm where nothing dies

But I’m still so cold inside

Mesmerized…

By visions past and gone

Till the end of time

I will eternally dwell

Im dunkelsten der Stürme

Falle zusammen die Kerkerwand

Die mich schier endlos band

Und herrlicher und freier walle

Meine Seele ins unbekannte Land

In the darkest of storms

May crumble the dungeonwall

That bound me almost endlessly

And delightful and free may pilgrimage

My soul into the unknown land

I fly with the raven

Through timeless spheres of frost…

Through wasted lands of dreams

Geflohen vor der Wirklichkeit — vor Ewigkeiten

Und jenseits der Schwärze erstreckt sich

Ein unendliches Meer aus Grau…

Ein Meer aus gestaltloser Leere

Doch die Qualen und der Schmerz verbleiben

Als Erinnerungen an die vergangene Zeit

Stolz und doch verzweifelt…

Und in meinem Innersten hoffe ich

Daß mein Leben nur ein Traum ist…

Fled from reality — for eternities

And on the other side of the blackness

An endless sea of greyness extends…

A sea of formless emptiness

Yet the misery and the pain remain

As memories of passed time

Proud yet desperate…

And deep inside I hope

That my life is just a dream…

The moon is my blanket

In this cold domain

So ancient — so cold…

As a nightmare creature I crawl

Awakened from my sleep

To forever be…

Wiedergeboren…

Bei den drei Monden durch Mittwinters Tore

Reborn…

By the three moons through midwinter’s gates

I’m a shadow on haunted ground

Laughing in sorrow

Crying in lust

The storm is calming and death is rising

Evil — as pure as night

Proud — full of sin

Once again I’ll rise…

To survive eternity…

Ik ga de poorten in

In het rijk waar niets sterft

Maar ik heb het nog steeds zo koud van binnen

gebiologeerd…

Door visioenen uit het verleden en voorbij

Tot aan het einde der tijden

Ik zal eeuwig wonen

In de donkerste stormen

Val van de kerkermuur

Dat bond me bijna eindeloos

En glorieuze en gratis wall

Mijn ziel naar het onbekende land

In de donkerste stormen

Kan de kerkermuur afbrokkelen

Dat bond me bijna eindeloos

En een heerlijke en gratis bedevaart

Mijn ziel in het onbekende land

Ik vlieg met de raaf

Door tijdloze sferen van vorst…

Door verspilde dromenland

Gevlucht uit de realiteit - eeuwen geleden

En voorbij de duisternis strekt zich uit

Een oneindige zee van grijze...

Een zee van vormeloze leegte

Maar de pijn en pijn blijven

Als herinneringen aan het verleden

Trots en toch wanhopig...

En diep van binnen hoop ik

Dat mijn leven slechts een droom is...

Voor eeuwig gevlucht voor de realiteit

En aan de andere kant van de duisternis

Een eindeloze zee van grijsheid strekt zich uit...

Een zee van vormeloze leegte

Maar de ellende en de pijn blijven

Als herinneringen aan vervlogen tijden

Trots en toch wanhopig...

En diep van binnen hoop ik

Dat mijn leven slechts een droom is...

De maan is mijn deken

In dit koude domein

Zo oud - zo koud...

Als een nachtmerrie wezen kruip ik

Ontwaakt uit mijn slaap

Om voor altijd te zijn...

herboren...

Bij de drie manen door de poorten van Midwinter

herboren

Bij de drie manen door de poorten van de midwinter

Ik ben een schaduw op spookachtige grond

Lachen van verdriet

huilen van lust

De storm bedaart en de dood stijgt

Kwaad - zo puur als de nacht

Trots — vol zonde

Ik zal weer opstaan...

Om de eeuwigheid te overleven...