The Blvck Sun| - A Wake in Providence

Plague and chaos stricken the land.

Embrace insanity, under the black sun.

You can no longer hide from my infinite reach

Because the trees have wilted but refuse to die, they’ve lost their purpose

staring into the sky

(Into the sky)

Screaming and clinging, feigning and wishing, but no one’s listening.

Searching for answers, define the cancer of man

While you return to the sand, I’ll watch this world sink faster

Behold my towers above the land.

I’ll sit and wait, while you contemplate

disaster

The blackened sky signifies there is nowhere left to run.

Wings of crimson,

the air grows silent.

These fires of hell, adorn my being

Every mans suffers in quiet desperation

Let my presence possess your innocence

You will soon pray

To the fallen one

So kneel before my altar, and face the fire.

Miasmic haze eats away at their

insides piece by piece, embedding itself in the innocent, deeper and deeper

The tremors shake their bodies, they are consumed by their own gluttony

You will soon be introduced, to the children of the blackened sun

Accept the darkness, the blood moon has come

Return to the depths

The blackened sky signifies there is nowhere left to run.

Wings of crimson,

the air grows silent

These fires of hell, adorn my being

The darkened sky betrays my sight, as I wish for blinding light,

wings of crimson

Breeding pestilence

The black sun condemns us, the blood moon controls us

Pest en chaos teisteren het land.

Omarm waanzin, onder de zwarte zon.

Je kunt je niet langer verbergen voor mijn oneindige bereik

Omdat de bomen zijn verwelkt maar weigeren te sterven, hebben ze hun doel verloren

staren naar de lucht

(In de lucht)

Schreeuwen en vastklampen, veinzen en wensen, maar niemand luistert.

Op zoek naar antwoorden, definieer de kanker van de mens

Terwijl jij terugkeert naar het zand, zal ik deze wereld sneller zien zinken

Zie mijn torens boven het land.

Ik zal zitten en wachten, terwijl jij nadenkt

ramp

De zwartgeblakerde lucht geeft aan dat er geen plek meer is om te rennen.

Vleugels van karmozijn,

de lucht wordt stil.

Deze vuren van de hel, sieren mijn wezen

Elke man lijdt in stille wanhoop

Laat mijn aanwezigheid uw onschuld bezitten

Je zult spoedig bidden

Aan de gevallene

Dus kniel voor mijn altaar en kijk naar het vuur.

Miasmische waas vreet aan hun

binnenkant stuk voor stuk, zichzelf inbeddend in het onschuldige, dieper en dieper

De bevingen schudden hun lichaam, ze worden verteerd door hun eigen vraatzucht

Je wordt binnenkort voorgesteld aan de kinderen van de zwartgeblakerde zon

Accepteer de duisternis, de bloedmaan is gekomen

Keer terug naar de diepte

De zwartgeblakerde lucht geeft aan dat er geen plek meer is om te rennen.

Vleugels van karmozijn,

de lucht wordt stil

Deze vuren van de hel, sieren mijn wezen

De donkere lucht verraadt mijn zicht, zoals ik verblindend licht wens,

vleugels van karmozijnrood

Het kweken van pest

De zwarte zon veroordeelt ons, de bloedmaan beheerst ons