The Folks I Used To Know - Paul Robeson

There stands the cabin where I was born

There beneath the shining fields of waving corn

Everything’s the same as it was long years ago

Now where is the folks that I used to know

I love every stone of that dear old place

But how I long to see a smiling face

All day long folks are passing to and fro'

No, not the folks that I used to know

Down to the mission house old and grey

Lonesome and sad I take my way

Ak!

that old bell so sweet and clear

Seems to say «Honey, your friend is here»

Yes, bless their hearts old bell shore that soul

Here they rest in peace all the folks I used to know

Daar staat de hut waar ik ben geboren

Daar onder de glanzende velden van wuivende maïs

Alles is hetzelfde als lang geleden

Waar zijn nu de mensen die ik kende?

Ik hou van elke steen van die lieve oude plek

Maar wat verlang ik ernaar om een ​​lachend gezicht te zien

De hele dag lopen mensen heen en weer'

Nee, niet de mensen die ik vroeger kende

Naar het missiehuis, oud en grijs

Eenzaam en verdrietig neem ik mijn weg

Ak!

die oude bel zo lief en duidelijk

Lijkt te zeggen: "Schat, je vriend is hier"

Ja, zegen hun harten oude bel kust die ziel

Hier rusten ze in vrede alle mensen die ik kende