The Holy Egoism Of Genius - Art Of Noise

Debussy didn’t believe in god.

He didn’t believe in the Establishment.

He didn’t believe in bourgeois convention.

He didn’t believe in Beethoven or Wagner.

He believed in… Debussy.

Debussy understood that a work of art, or an effort to create beauty,

was always regarded by some people as a personal attack.

He hated to appear in public.

Hated to conduct.

Hated to play the piano at concerts.

He preferred cats to people.

No one was ever sure whether the spites with which Debussy armed his volatile

sensibilities were activated by a savage insensitivity, or by the holy egoism

of genius.

Debussy geloofde niet in god.

Hij geloofde niet in het establishment.

Hij geloofde niet in de burgerlijke conventie.

Hij geloofde niet in Beethoven of Wagner.

Hij geloofde in... Debussy.

Debussy begreep dat een kunstwerk, of een poging om schoonheid te creëren,

werd door sommige mensen altijd als een persoonlijke aanval beschouwd.

Hij had er een hekel aan om in het openbaar te verschijnen.

Had een hekel aan gedrag.

Had een hekel aan piano spelen bij concerten.

Hij gaf de voorkeur aan katten boven mensen.

Niemand wist ooit zeker of de wrok waarmee Debussy zijn vluchtige

gevoeligheden werden geactiveerd door een woeste ongevoeligheid, of door het heilige egoïsme

van genialiteit.