Memphis Blues - Nat King Cole, Nelson Riddle Orchestra

Folks I’ve just been down, down to Memphis town,

That’s where the people smile, smile on you all the while.

Hospitality, they were good to me.

I couldn’t spend a dime, and had the grandest time.

I went out a dancing with a Tennessee dear,

They had a fellow there named Handy with a band you should hear

And while the folks gently swayed, all the band folks played Real harmony.

I never will forget the tune that Handy called the Memphis Blues.

Oh yes, them Blues.

They’ve got a fiddler there that always slickens his hair

And folks he sure do pull some bow.

And when the big Bassoon seconds to the Trombones croon.

It moans just like a sinner on Revival Day, on Revival Day.

Oh that melody sure appealed to me.

Just like a mountain stream rippling on it seemed.

Then it slowly died, with a gentle sigh

Soft as the breeze that whines high in the summer pines.

Hear me people, hear me people, hear I pray,

I’m going to take a million lesson’s 'til I learn how to play

Because I seem to hear it yet, simply can’t forget

That blue refrain.

There’s nothing like the Handy Band that played the Memphis Blues so grand.

Oh play them Blues.

That melancholy strain, that ever haunting refrain

Is like a sweet old sorrow song.

Here comes the very part that wraps a spell around my heart.

It sets me wild to hear that loving tune a gain,

The Memphis Blues.

Mensen, ik ben net naar de stad Memphis geweest,

Dat is waar de mensen glimlachen, de hele tijd naar je glimlachen.

Gastvrijheid, ze waren goed voor me.

Ik kon geen cent uitgeven en had de grootste tijd.

Ik ging dansen met een lieve Tennessee,

Ze hadden daar een collega genaamd Handy met een band die je zou moeten horen

En terwijl de mensen zachtjes wiegen, speelden alle bandmensen echte harmonie.

Ik zal nooit het deuntje vergeten dat Handy de Memphis Blues noemde.

Oh ja, die Blues.

Ze hebben daar een violist die zijn haar altijd glad maakt

En mensen, hij maakt zeker een buiging.

En wanneer de grote fagot seconden op de trombones croonen.

Het kreunt net als een zondaar op Opwekkingsdag, op Opwekkingsdag.

Oh, die melodie sprak me zeker aan.

Net als een bergstroom die erop kabbelde, leek het.

Toen stierf het langzaam, met een zachte zucht

Zacht als de bries die hoog in de zomerdennen giert.

Hoor me mensen, hoor me mensen, hoor ik bid,

Ik ga een miljoen lessen volgen totdat ik leer spelen

Omdat ik het nog lijk te horen, kan ik het gewoon niet vergeten

Dat blauwe refrein.

Er gaat niets boven de Handy Band die de Memphis Blues zo groots speelde.

Oh, speel ze maar Blues.

Die melancholische spanning, dat altijd beklijvende refrein

Is als een lief oud verdrietlied.

Hier komt het deel dat een spreuk om mijn hart wikkelt.

Het maakt me wild om dat liefdevolle deuntje te horen,

De Memphis-blues.