Anclao en Paris - Carlos Gardel

Anclao en París

Tirao por la vida de errante bohemio,

estoy, Buenos Aires, anclao en París,

Curtido de males, bandeado de apremios,

te evoco desde este lejano país.

Contemplo la nieve que cae blandamente

desde mi ventana que da al bulevar.

Las luces rojizas, con tonos murientes,

parecen pupilas de extraño mirar.

Lejano Buenos Aires,

qué lindo que has de estar!!!

Ya van para diez años

que me viste zarpar.

Aquí, en este Montmartre,

faubourg sentimental,

Yo siento que el recuerdo

me clava su puñal…

Como habrá cambiado tu calle Corrientes,

Suipacha, Esmeralda, tu mismo arrabal!!!

Alguien me ha contado que está floreciente

y un juego de calles se da en diagonal…

No sabés las ganas que tengo de verte!

Aqui estoy parado, sin plata y sin fe…

Quién sabe una noche me encane la Muerte

y chau, Buenos Aires, no te vuelvo a ver!!!

Voor anker in Parijs

Tirao voor het leven van een Boheemse zwerver,

Ik ben, Buenos Aires, verankerd in Parijs,

Verhard door kwaad, geketend door beperkingen,

Ik roep je op uit dit verre land.

Ik kijk naar de zacht vallende sneeuw

vanuit mijn raam dat uitkijkt op de boulevard.

De roodachtige lichten, met stervende tonen,

ze zien eruit als vreemd uitziende pupillen.

verre Buenos Aires,

hoe schattig moet je zijn!!!

Het is al tien jaar

je zag me zeilen

Hier, in dit Montmartre,

sentimenteel Faubourg,

Ik voel dat de herinnering

hij steekt zijn dolk in mij...

Hoe uw Corrientes-straat zal zijn veranderd,

Suipacha, Esmeralda, je eigen buitenwijk!!!

Iemand heeft me verteld dat het bloeit

en een set fairways komt diagonaal voor...

Je weet niet hoe graag ik je wil zien!

Hier sta ik, zonder geld en zonder geloof...

Wie weet werd ik op een nacht verliefd op de Dood

en doei, Buenos Aires, ik zal je nooit meer zien!!!