Stay The Same - Bonobo, Andreya Triana

A night train.

Midnight.

Bags gathered round my feet.

Possessions,

some lessened,

to carry with me.

Heavy

and soothing.

Like a gentle symphony.

I rest my head right

back upon my seat.

It’s hard and

cold, though,

the best thing for me.

This train is movin'

but my heart is stationary.

Seasons change,

it will never be the same.

I’m hopin' I won’t stay the same.

Reasons strange.

Why we all must play these games?

I left it with you,

a note that was discreet.

I made sure

I put it upon the cellar door.

It’s hanging,

hoping,

will you read it while I weep?

Last time,

the last time,

it flickers through me.

So vivid

it rushes

from my head down to my feet.

We’re laughing,

joking,

through a dance to my defeat.

Seasons change,

it will never be the same.

I’m hopin' I won’t stay the same.

Reasons strange.

Why we all must play these games?

Een nachttrein.

Middernacht.

Tassen verzamelden zich om mijn voeten.

Bezittingen,

sommige verminderd,

met mij mee te nemen.

Zwaar

en rustgevend.

Als een zachte symfonie.

Ik laat mijn hoofd goed rusten

terug op mijn stoel.

Het is moeilijk en

koud, maar

het beste voor mij.

Deze trein rijdt

maar mijn hart staat stil.

Seizoenen veranderen,

het zal nooit hetzelfde zijn.

Ik hoop dat ik niet hetzelfde zal blijven.

Redenen vreemd.

Waarom moeten we allemaal deze games spelen?

Ik heb het bij jou achtergelaten,

een briefje dat discreet was.

Ik zorgde ervoor

Ik heb het op de kelderdeur gezet.

Het hangt,

hopend,

wil je het lezen terwijl ik huil?

Laatste keer,

de laatste keer,

het flikkert door me heen.

Zo levendig

het haast zich

van mijn hoofd tot aan mijn voeten.

We lachen,

grapje,

door een dans op mijn nederlaag.

Seizoenen veranderen,

het zal nooit hetzelfde zijn.

Ik hoop dat ik niet hetzelfde zal blijven.

Redenen vreemd.

Waarom moeten we allemaal deze games spelen?