Volvió una Noche - Carlos Gardel

Volvió una noche, no la esperaba,

había en su rostro tanta ansiedad

que tuve pena de recordarle

lo que he sufrido con su impiedad.

Me dijo humilde: «Si me perdonas,

el tiempo viejo otra vez vendrá.

La primavera es nuestra vida,

verás que todo nos sonreirá»

Mentira, mentira, yo quise decirle,

las horas que pasan ya no vuelven más.

Y así mi cariño al tuyo enlazado

es sólo una mueca del viejo pasado

que ya no se puede resucitar.

Callé mi amargura y tuve piedad.

Sus ojos azules, muy grandes se abrieron,

mi pena inaudita pronto comprendieron

y con una mueca de mujer vencida

me dijo: «Es la vida».

Y no la vi más.

Volvió esa noche, nunca la olvido,

con la mirada triste y sin luz.

Y tuve miedo de aquel espectro

que fue locura en mi juventud.

Se fue en silencio, sin un reproche,

busqué un espejo y me quise mirar.

Había en mi frente tantos inviernos

que también ella tuvo piedad.

Ze kwam op een avond terug, ik had haar niet verwacht,

er was zoveel angst op zijn gezicht

dat het me speet hem eraan te herinneren

wat ik heb geleden met uw goddeloosheid.

Hij zei me nederig: «Als je me vergeeft,

de oude tijd zal weer komen.

De lente is ons leven

U zult zien dat alles naar ons zal glimlachen»

Liegen, liegen, ik wilde het hem vertellen,

de uren die voorbij gaan komen niet meer terug.

En dus mijn liefde gekoppeld aan de jouwe

het is gewoon een grimas uit het oude verleden

die niet meer kan worden opgewekt.

Ik sloot mijn bitterheid en had medelijden.

Zijn zeer grote blauwe ogen werden groot,

mijn ongehoorde verdriet begrepen ze al snel

en met een grimas van een verslagen vrouw

Hij vertelde me: "Het is leven."

En ik heb haar nooit meer gezien.

Ze kwam die avond terug, ik vergeet haar nooit,

met een droevige blik en zonder licht.

En ik was bang voor dat spook

dat was waanzin in mijn jeugd.

Hij ging rustig, zonder een verwijt,

Ik zocht een spiegel en wilde naar mezelf kijken.

Er waren zoveel winters voor me

dat zij ook genade had.