Schubert’s Lullaby (from ’Transatlantic Exchange’, 1957) - Charles Trenet, Paul Robeson, Guy Luypaerts

Un jongleur qui jonglait

Avec fleurs et maillets,

Un jongleur qui jonglait avec des coeurs

Ne savait qu’il y avait

Une belle fille qui l’aimait,

Ne vivant jour et nuit

Que pour lui.

Tous les soirs, au premier rang,

Dans le petit caféchantant,

Elle venait le coeur battant, attendant

Que paraisse dans son décor,

Dans son costume bordéd'or,

Celui dont elle aimait l'âme et le corps.

Le jongleur s’aperçut

De la chose et reçut

La belle fille en folie

Dans son lit.

Aujourd’hui, au fond d’une prison,

La belle fille, Jeannette ou Suzon,

Se souvient de son tendre ami

Et du crime qu’elle a commis.

Chaque soir,

Sur le mur noir

Elle croit voir

Le coeur percéd'un poignard.

Le jongleur qui sourit

Et qui jongle toute la nuit,

Le jongleur qui jonglait avec son coeur,

Il avait pourtant dit

Qu’il aimait pour la vie

Mais ces mots qu’il disait,

Il jonglait.

Il disait: «Nous serons heureux.

Nous vivrons seuls tous les deux.

Il n’y aura pas de plus gentils amoureux.»

Mais hélas, toutes ces histoires

Faisaient partie de son répertoire

Et Suzon avait eu bien tort d’y croire.

Une belle fille qui pleurait,

Qui perdait la raison,

Un jongleur gui jonglait en prison.

C’est ainsi que finit

La chanson

Du jongleur qui jonglait

Avec ses coeurs.

Een jongleur die jongleerde

Met bloemen en hamers,

Een jongleur die jongleerde met harten

Wist niet dat er was

Een mooi meisje dat van hem hield,

Niet dag en nacht leven

Alleen voor hem.

Elke avond, op de eerste rij,

In de kleine caféchantant,

Ze kwam met een kloppend hart, wachtend

Wat verschijnt in zijn decoratie,

In zijn goudgerande kostuum,

Degene wiens ziel en lichaam ze liefhad.

De jongleur merkte op

Van het ding en ontvangen

Het mooie meisje in waanzin

In zijn bed.

Vandaag, in de diepten van een gevangenis,

Het mooie meisje, Jeannette of Suzon,

Herinnert zich zijn dierbare vriend

En van de misdaad die ze heeft begaan.

nachtelijk,

Op de zwarte muur

Ze denkt dat ze ziet

Het hart doorboort een dolk.

De lachende jongleur

En wie de hele nacht jongleert,

De jongleur die jongleerde met zijn hart,

Toch had hij gezegd

van wie hij hield voor het leven

Maar die woorden die hij zei,

Hij was aan het jongleren.

Hij zei: "We zullen blij zijn.

We gaan allebei alleen wonen.

Er zal geen zoetere minnaar zijn."

Maar helaas, al die verhalen

Maakte deel uit van zijn repertoire

En Suzon had het helemaal mis gehad om het te geloven.

Een mooi huilend meisje,

Die zijn verstand aan het verliezen was,

Een jongleur die jongleerde in de gevangenis.

Dit is hoe het eindigt

Het lied

Van de jongleur die jongleerde

Met zijn hart.