Till Death's Done Us Apart - Sonata Arctica

You made me smile, dear

Now I never do when I’m alone

Pulling on a thread of life

Just to see what unravels this time

My love’s a clone…

Once upon a time there was a boy who wrote a fairytale

Ding, dong, ding, dong

Where everything would go wrong

And one day then…

He found a girl he fell in love with

Who thought forever is only a myth

They lived the fairytale, prophecy

And since slowly grew apart, but…

One, two, three, one, two, three

She was dancing on their wedding day

Hiding deep the secret in her heart…

Till death do us apart

There’s no sign of the love I found

In your heart, no more, no love, no wonder

You have tried to evade my touch

It is plain to see we’re done, my weakness

When snow falls on the ruins once more

You’re still acting like a madonna

That you are not

I can hurt you now…

I know the pain, you’re already crushing me

By kissing me now…

You never should have loved me

‘Cause maybe my heart is made of stone

But still I wonder…

If our once forever is done

Then, leave me

In the light of the restless night

You fell asleep with the wound, forgot to bleed

For me, won’t you bleed for me

For the love, one drop, not more, my weakness

Snow must fall on the ruins once more

If you wish to see it end, you’ll have to

Paint your lips with the blood-red tar of my broken heart

Blood-red tar of a broken heart

The taste wears off, leaves a tainted scar…

I am nailed down on the wheel of torment

Spin me again, celebrate ends advent

Beautifully rust, my pain of sadness

Following your bread crumb trail to my madness

The darkest acres of human hearts are

Lit by the cinders of lost perfection

Once in a life time love, affection

Withering tree, most violent passion…

Once upon a time there was a man who lived his

Fairytale

Ding, dong, ding, dong

And everything did go wrong

And one day then…

He lost the girl he fell in love with

She proved forever is only a myth

They lived the fairytale, prophecy

And were slowly torn apart

He is nailed down on the wheel of torment

Spin him again, celebrate ends advent

Beautifully rusting pain of sadness

Following her bread crumb trail to his madness

The darkest acres of human hearts are

Lit by the cinders of lost perfection

Once in a life time love, affection

Withering tree, the most violent passion…

You made him smile, dear

Now he never does, 'cause he’s alone

Hanging on a thread of life

Just to see what’ll save him now

He wonders

You were like a siren

Living on the island of his love

A drought in the chalice of life, so bitter

He knew it would kill him one day

Once upon a time there was a boy who wrote a

Fairytale

Ding, dong, ding, dong

Where everything would go wrong

Seems that he has found you now, so break the seal

And read the card

Ding, dong, ding, dong

«Until death has done us apart.»

Je liet me glimlachen, schat

Nu doe ik dat nooit meer als ik alleen ben

Trekken aan een levensdraad

Gewoon om te zien wat er deze keer ontrafelt

Mijn liefde is een kloon...

Er was eens een jongen die een sprookje schreef

Ding, dong, ding, dong

Waar alles mis zou gaan

En op een dag dan...

Hij vond een meisje op wie hij verliefd werd

Wie voor altijd dacht, is slechts een mythe

Ze leefden het sprookje, profetie

En aangezien langzaam uit elkaar groeide, maar...

Een, twee, drie, een, twee, drie

Ze danste op hun trouwdag

Het geheim diep in haar hart verbergen...

Tot de dood ons scheidt

Er is geen teken van de liefde die ik heb gevonden

In je hart, niet meer, geen liefde, geen wonder

Je hebt geprobeerd mijn aanraking te ontwijken

Het is duidelijk dat we klaar zijn, mijn zwakte

Als er weer sneeuw op de ruïnes valt

Je gedraagt ​​je nog steeds als een madonna

Dat ben je niet

Ik kan je nu pijn doen...

Ik ken de pijn, je maakt me al kapot

Door me nu te kussen...

Je had nooit van me moeten houden

Omdat mijn hart misschien van steen is

Maar toch vraag ik me af...

Als onze eens voor altijd voorbij is

Laat me dan

In het licht van de rusteloze nacht

Je viel in slaap met de wond, vergat te bloeden

Voor mij, wil je niet bloeden voor mij

Voor de liefde, één druppel, niet meer, mijn zwakte

Er moet weer sneeuw op de ruïnes vallen

Als je wilt dat het eindigt, moet je

Verf je lippen met de bloedrode teer van mijn gebroken hart

Bloedrode teer van een gebroken hart

De smaak verdwijnt, laat een bedorven litteken achter...

Ik ben vastgenageld aan het wiel van kwelling

Draai me nog een keer, vier het einde van de advent

Prachtig roest, mijn pijn van verdriet

Je broodkruimelspoor volgen naar mijn waanzin

De donkerste hectares van mensenharten zijn

Verlicht door de sintels van verloren perfectie

Eens in je leven liefde, genegenheid

Verwelkende boom, meest gewelddadige passie...

Er was eens een man die zijn leven leefde

Sprookje

Ding, dong, ding, dong

En alles ging mis

En op een dag dan...

Hij verloor het meisje op wie hij verliefd werd

Ze bewees dat voor altijd slechts een mythe is

Ze leefden het sprookje, profetie

En werden langzaam verscheurd

Hij is vastgenageld aan het rad van kwelling

Draai hem nog een keer, vier het einde van de advent

Prachtig roestende pijn van verdriet

Haar broodkruimelspoor volgen naar zijn waanzin

De donkerste hectares van mensenharten zijn

Verlicht door de sintels van verloren perfectie

Eens in je leven liefde, genegenheid

Verwelkende boom, de meest gewelddadige passie...

Je liet hem glimlachen, schat

Nu doet hij dat nooit, want hij is alleen

Hangend aan een levensdraad

Gewoon om te zien wat hem nu zal redden

Hij vraagt ​​zich af

Je was als een sirene

Wonen op het eiland van zijn liefde

Een droogte in de kelk van het leven, zo bitter

Hij wist dat het hem op een dag zou doden

Er was eens een jongen die schreef:

Sprookje

Ding, dong, ding, dong

Waar alles mis zou gaan

Het lijkt erop dat hij je nu heeft gevonden, dus verbreek het zegel

En lees de kaart

Ding, dong, ding, dong

"Tot de dood ons scheidde."