A Trick Of The Tail - Genesis

Bored of the life in the city of gold

He’d left and let nobody know

Gone were the towers he had known from a child

Along with a dream of a life

He traveled the wide open road

The blinkered arcade

In search of another to share in his life, nowhere

Everyone looked so strange to him

They got no horns and they got no tail

They don’t even know of our existence

Am I wrong to believe in the city of gold

That lies in the deep distance?

He cried and wept as they led him away to a cage

Beast that can talk, read the sign

The creatures, they pushed and they prodded his frame

And questioned his story again

But soon they grew bored of their prey

The beast that can talk?

More like a freak or publicity stunt, oh oh, no no

They got no horns and they got no tail

They don’t even know of our existence

Am I wrong to believe in the city of gold

That lies in the deep distance?

He cried and broke down the door

Of the cage and marched on out

He grabbed a creature by the scruff of his neck, pointing out

There, beyond the bounds of your weak imagination

Lie the noble towers of my city, bright and gold

Let me take you there, show you a living story

Let me show you others such as me, why did I ever leave?

«They got no horns and they got no tail

They don’t even know of our existence

Am I wrong to believe in the city of gold

That lies in the deep distance?»

he cried and wept

And so we set out with the beast and his horns

And his crazy description of home

After many days journey, we came to a peak

Where the beast gazed abroad and cried out

We followed his gaze and we thought that maybe we saw

A spire of gold, no, a trick of the eye, that’s all

But the beast was gone and a voice was heard

They got no horns and they got no tail

They don’t even know of our existence

Am I wrong to believe in the city of gold

That lies in the deep distance?

(Hello friend, welcome home)

Verveeld met het leven in de stad van goud

Hij was vertrokken en liet het aan niemand weten

Voorbij waren de torens die hij van een kind had gekend

Samen met een droom van een leven

Hij reisde over de wijd open weg

De knipperende arcade

Op zoek naar een ander om te delen in zijn leven, nergens

Iedereen keek hem zo vreemd aan

Ze hebben geen horens en ze hebben geen staart

Ze weten niet eens van ons bestaan

Heb ik het mis om in de stad van goud te geloven?

Dat ligt in de diepe verte?

Hij huilde en huilde toen ze hem wegleidden naar een kooi

Beest dat kan praten, lees het bord

De wezens, ze duwden en ze porden in zijn lichaam

En stelde zijn verhaal opnieuw in vraag

Maar al snel raakten ze verveeld met hun prooi

Het beest dat kan praten?

Meer als een freak of publiciteitsstunt, oh oh, nee nee

Ze hebben geen horens en ze hebben geen staart

Ze weten niet eens van ons bestaan

Heb ik het mis om in de stad van goud te geloven?

Dat ligt in de diepe verte?

Hij huilde en brak de deur in

Van de kooi en marcheerde naar buiten

Hij greep een wezen bij zijn nekvel en wees erop dat

Daar, buiten de grenzen van je zwakke verbeeldingskracht

Lie de nobele torens van mijn stad, helder en goud

Laat me je daarheen brengen, je een levend verhaal laten zien

Laat me je anderen laten zien, zoals ik, waarom ben ik ooit weggegaan?

"Ze hebben geen horens en ze hebben geen staart"

Ze weten niet eens van ons bestaan

Heb ik het mis om in de stad van goud te geloven?

Dat ligt in de diepe verte?»

hij huilde en huilde

En dus gingen we op pad met het beest en zijn horens

En zijn gekke beschrijving van thuis

Na vele dagen reizen kwamen we op een hoogtepunt

Waar het beest naar buiten staarde en het uitschreeuwde

We volgden zijn blik en we dachten dat we misschien zagen

Een gouden torenspits, nee, een oogwenk, dat is alles

Maar het beest was weg en er werd een stem gehoord

Ze hebben geen horens en ze hebben geen staart

Ze weten niet eens van ons bestaan

Heb ik het mis om in de stad van goud te geloven?

Dat ligt in de diepe verte?

(Hallo vriend, welkom thuis)