Quiet Passenger Pt. 2/The World Caved In - ZAO

In the attics and crawlspaces of my mind, there are stowaways and quiet

passengers.

They’ve been there since I was a child, whispering softly amongst themselves.

I wear this crown of hate.

Feel the blood run down my face.

I know all your pain.

Waiting on unforeseeable events.

Puppeteering from beneath my skin.

Suffocating invisible boxes.

Pools of blood up to their knees.

I wear this crown of hate.

Feel the blood run down my face.

I know all your pain.

My crown weighs me to the ground while the medicine keeps me calm,

keeps me calm.

Descendant of sickness, descendant of hate.

Descendant of sickness, descendant of hate.

The world caved in on my friend today.

And with his shaking hands he closed his eyes and he walked away.

Without a reason or goodbye.

The foundation quakes.

The rafters shake.

Climbing slow into the sky.

He removed his crown before he drifted down and fell ever so asleep.

She found his shell in the morning.

Her heart leap sad and fast.

He is here yet he has gone away, in numb silence from the past.

Op de zolders en kruipruimtes van mijn geest zijn er verstekelingen en stilte

passagiers.

Ze zijn er al sinds ik een kind was, zachtjes fluisterend onder elkaar.

Ik draag deze kroon van haat.

Voel het bloed over mijn gezicht lopen.

Ik ken al je pijn.

Wachten op onvoorziene gebeurtenissen.

Poppenspel van onder mijn huid.

Verstikkende onzichtbare dozen.

Plassen bloed tot aan hun knieën.

Ik draag deze kroon van haat.

Voel het bloed over mijn gezicht lopen.

Ik ken al je pijn.

Mijn kroon weegt me op de grond terwijl het medicijn me kalm houdt,

houdt me kalm.

Afstammeling van ziekte, afstammeling van haat.

Afstammeling van ziekte, afstammeling van haat.

De wereld stortte vandaag in op mijn vriend.

En met zijn trillende handen sloot hij zijn ogen en liep hij weg.

Zonder reden of afscheid.

De fundering trilt.

De spanten trillen.

Langzaam de lucht in klimmen.

Hij verwijderde zijn kroon voordat hij naar beneden dreef en in slaap viel.

Ze vond zijn schelp in de ochtend.

Haar hart sprong verdrietig en snel op.

Hij is hier en toch is hij weggegaan, in verdoofde stilte uit het verleden.