Vincent - william

Starry, starry night

Paint your palette blue and gray

Look out on a summer’s day

With eyes that know the darkness in my soul

Shadows on the hills

Sketch the trees and the daffodils

Catch the breeze and the winter chills

In colors on the snowy linen land

Now I understand

What you tried to say to me

And how you suffered for your sanity

And how you tried to set them free

They would not listen

They did not know how

Perhaps they’ll listen now

Starry, starry night

Flaming flowers that brightly blaze

Swirling clouds in violet haze

Reflect in Vincent’s eyes of china blue

Colors changing hue

Morning fields of amber grain

Weathered faces lined in pain

Are soothed beneath the artist’s loving hand

Now I understand

What you tried to say to me

And how you suffered for your sanity

And how you tried to set them free

They would not listen

They did not know how

Perhaps they’ll listen now

For they could not love you

But still your love was true

And when no hope was left in sight

On that starry, starry night

You took your life, as lovers often do

But I could’ve told you Vincent

This world was never meant for one as beautiful as you

Starry, starry night

Portraits hung in empty halls

Frame-less heads on nameless walls

With eyes that watch the world and can’t forget

Like the strangers that you’ve met

The ragged men in ragged clothes

The silver thorn of bloody rose

Lie crushed and broken on the virgin snow

Now I think I know

What you tried to say to me

And how you suffered for your sanity

And how you tried to set them free

They would not listen

They’re not listening still

Perhaps they never will

Sterrenhemel, sterrennacht

Verf je palet blauw en grijs

Kijk uit op een zomerse dag

Met ogen die de duisternis in mijn ziel kennen

Schaduwen op de heuvels

Schets de bomen en de narcissen

Vang de wind en de koude rillingen in de winter

In kleuren op het besneeuwde linnen land

Nu begrijp ik het

Wat je tegen me probeerde te zeggen

En hoe je hebt geleden voor je gezond verstand

En hoe je ze probeerde te bevrijden

Ze wilden niet luisteren

Ze wisten niet hoe

Misschien luisteren ze nu

Sterrenhemel, sterrennacht

Vlammende bloemen die fel ontvlammen

Wervelende wolken in violette waas

Weerspiegelen in Vincents ogen van porseleinblauw

Kleuren veranderen van tint

Ochtendvelden met amberkleurige korrels

Verweerde gezichten vol pijn

Worden gekalmeerd onder de liefdevolle hand van de kunstenaar

Nu begrijp ik het

Wat je tegen me probeerde te zeggen

En hoe je hebt geleden voor je gezond verstand

En hoe je ze probeerde te bevrijden

Ze wilden niet luisteren

Ze wisten niet hoe

Misschien luisteren ze nu

Want ze konden niet van je houden

Maar toch was je liefde waar

En toen er geen hoop meer in zicht was

Op die sterrenhemel, sterrennacht

Je nam je leven, zoals geliefden vaak doen

Maar ik had het je kunnen vertellen Vincent

Deze wereld was nooit bedoeld voor iemand die zo mooi is als jij

Sterrenhemel, sterrennacht

Portretten hingen in lege zalen

Frameloze hoofden op naamloze muren

Met ogen die naar de wereld kijken en niet kunnen vergeten

Zoals de vreemden die je hebt ontmoet

De haveloze mannen in haveloze kleren

De zilveren doorn van bloedige roos

Lig verpletterd en gebroken op de maagdelijke sneeuw

Nu denk ik dat ik het weet

Wat je tegen me probeerde te zeggen

En hoe je hebt geleden voor je gezond verstand

En hoe je ze probeerde te bevrijden

Ze wilden niet luisteren

Ze luisteren nog steeds niet

Misschien zullen ze dat nooit doen