Riddles Without Answers & Celestial Mechanics - The Wicked

I’m floating.

It is very dark and it’s very cold.

Or it could be hot, I’m not absolutely positive about that.

I can’t see.

I can’t hear.

I don’t feel anything.

I don’t believe this to be hell.

I just don’t.

They come to me at times.

They come in ones or twos, or in multitudes I cannot comprehend.

Sometimes they’re so small they crawl into mouth and my nostrils.

Sometimes they’re bigger than the sky.

Such as I remember it.

The sky that is.

But sometimes…

Sometimes they look just like you and me.

And that’s really the worst part.

And they start cutting into my flesh.

Sometimes I dream of hallways.

Here, in the emptiness it probably is the only thing soothing me.

Sometimes I’m visited by the paper men.

I never knew you could feel your soul.

But when they took it from me I felt utterly cold and alone.

Even more so than before.

After an unknown amount of time had passed they brought it back to me.

I wept.

It was cauterized back in place.

But it wasn’t the same.

They put it there inside-out.

I could feel it.

Just when I thought that I’d endured it all.

That they’d run out of horrible things to do to me, they started working on my

mind.

ik zweef.

Het is erg donker en het is erg koud.

Of het kan heet zijn, daar ben ik niet helemaal positief over.

Ik kan niet zien.

Ik kan niet horen.

Ik voel niets.

Ik geloof niet dat dit een hel is.

Ik gewoon niet.

Ze komen soms naar me toe.

Ze komen in een of twee, of in menigten die ik niet kan bevatten.

Soms zijn ze zo klein dat ze in de mond en mijn neusgaten kruipen.

Soms zijn ze groter dan de lucht.

Zoals ik het me herinner.

De lucht dat is.

Maar soms…

Soms lijken ze precies op jou en mij.

En dat is echt het ergste.

En ze beginnen in mijn vlees te snijden.

Soms droom ik van gangen.

Hier, in de leegte, is het waarschijnlijk het enige dat me geruststelt.

Soms krijg ik bezoek van de krantenmannen.

Ik heb nooit geweten dat je je ziel kon voelen.

Maar toen ze het van me afpakten, voelde ik me volkomen koud en alleen.

Nog meer dan voorheen.

Nadat een onbekende hoeveelheid tijd was verstreken, brachten ze het terug naar mij.

Ik huilde.

Het werd terug op zijn plaats dichtgeschroeid.

Maar het was niet hetzelfde.

Ze hebben het daar binnenstebuiten geplaatst.

Ik kon het voelen.

Net toen ik dacht dat ik het allemaal had doorstaan.

Dat ze geen afschuwelijke dingen meer met me konden doen, ze begonnen te werken aan mijn

verstand.