The Story Of Jonathan (Prologue To The Crimson Idol) - W.A.S.P.

I was born Jonathon Aaron Steel, to the parents of William and Elizabeth steel.

I am a Leo, born under the sign of the lion and I was raised in a lower middle class family with only one brother Michael whom I love dearly.

He was five years my senior.

My father's nickname was Red which I could never understand why because his hair was sandy blond.

Nevertheless, the name stuck.

So when my brother was born my father became Big Red and my brother Little Red.

I should have known from the first time when I realised their special connection, that I just didn't fit in to my father's plans.

And as I grew older the constant comparison between my brother and myself left little doubt who was the image of perfection in my father's eye.

To him, my brother could do no wrong and I became The Invisible Boy, the proverbial 'black sheep' and I soon figured out that red and black don't mix.

The beatings I received became more and more frequent to the point where I would ask my father "Am I the orphaned son you would never need"?

But oddly enough I worshipped the ground my father walked upon.

My brother and I were a strange mixture, as different as daylight and dark.

Looking back, it's hard to imagine we came from the same parents.

I sometimes wondered if we had the same father, but I always dismissed that idea as my mother was far too religious, my father as well, to ever even think of such a thing.

But my brother who had always sensed my parent's instilled insecurities tried his best to encourage me.

For I was born different and he knew it.

He often told me when I was born an angel flew over my bed and christened me with a magic wand and said "You shall be the one."

And I had no idea what 'The one' was, but as I grew older I began to understand.

Most boys put their mother on a pedestal and worship them like the Virgin Mary but with her too my relationship was different and not for the good.

She was opinionated, uneducated, sometimes prejudiced, overbearing, believed everything she read, true or not, and when it came to religion was over-zealous to say the least.

A mind boggling combination but she was pretty, very pretty and I would often wonder, bordering on complete confusion, how a person of this description could rationalise life.

This was a series of characteristics that many times in my life I would look back on in bewilderment and the women I sought after when I was older would be nothing like her.

In the pain of youth, the misery of my neglect, would manifest itself in many ways;

depression - my enemy, fear - my friend, hatred - my lover, and anger - fuel for my fire.

These four characteristics of my personality would become the guiding force of my life and would control everything I did or was to become.

I shall explain later in the story about them which I call my Four Doors of Doom.

The mirror, the great plaything for man's vanity.

The mirror was to become, at times, my altar of refuge and other, my alter ego and its magnificent obsession with a relentless pursuit of attention.

It served as a chilling reflection of my own wretchedness and my greatness.

It was the one place I could go to see inside myself, to find love, in an otherwise loveless household where I could be great, where I could be anything or anyone I wanted to be - one hundred percent pure escapism until I discovered its precious

secret.

The mirror lives, it breathes, it talks, it lies, it has a personality all its own.

It is a genie that grants all the wishes you could ever dream, at least in my case - all except two.

It was my 14th birthday, the day that changed my life forever.

My brother Michael, the one person who was my guiding light, my friend, my hero, was killed by a drunk driver in a head-on collision.

He died instantly.

I couldn't even bring myself to go to his funeral.

My agony was so great I just couldn't come face to face with him that one last time.

My failure to attend intensified my parents' resentment for me even more.

But from that moment on, nothing seemed to matter, especially that living hell called 'home'.

For one year after his death I roamed the streets in a fog barely conscious of anything or anyone.

I discovered alcohol, and girls, drugs and in general a life I had never known which was exciting, frightening and wonderfully dangerous.

And it was then as I staggered through a down town city street in one of my drunken rages I stumbled across a small music shop and in the window stood the instrument, the fiery tool that would become the object of my new found desire.

The instrument of my passion, my obsession, the blood-red six string.

It was like I'd known the thing all my life.

I soon found it was the only way I could truly express myself.

It was a way to vent all my frustrations and all my pain - completely opened all my Four Doors Of Doom and I found myself going to the mirror for counsel less and less.

Because of this my songs seemed to write themselves and I knew my destiny was in my music but I was going to have to get out of this backwards town I was in if I was ever going to succeed.

I was 16 going nowhere and the only thing my parents knew was 'live, work, die.'

And if I stayed there that was exactly what was going to happen to me - I was gonna die.

So I ran away to the big city with the lights, excitement and danger and a chance for me to finally live and do my music without the persecution I had known for so long.

I hitchhiked all the way with a suitcase in one hand and my guitar in the other and as I stood at the edge of the city the magic of the place was incredibly intense.

It was to be my new home the place I would call the 'Arena Of Pleasure'.

I lived and struggled in the arena for two years trying to get a break in music and make a record and that's when I ran across a delightful business man named Charlie.

He had been a lawyer for 25 years before he discovered he could fuck over more people in the recording industry then he ever could in a court of law and he was the president of one of the biggest record companies in the world.

The music business to Charlie was nothing more than a sacrificial lamb to be led to slaughter and the weapon of choice was his record company that he'd wield like a mighty sword.

The great tool he would lovingly refer to as 'The Chainsaw'.

The morgue, Charlie said, was the music business where everyone sells out.

Where all the artists will eventually whore themselves to commercialism, the place where the music comes to die.

And through him I learned everything I needed to know about the music business and even things I didn't want to know.

He said he could make me a star, one of the biggest things the world had ever seen.

The big time was calling and I was on my way.

He introduced me to an aspiring young manager named Alex Rodman and together we took on the whole fucking world and kicked it square in the ass.

Just before the release of my first album I was sitting on the steps in front of my apartment when a gypsy woman passed by.

She stopped and asked me if I would like my fortune read and I had never had it done so I was more than happy to say yes.

She revealed a deck of Tarot cards and began to tell me of my past in which she went into great detail about the pain of my youth, my brother and my parents.

She saw my present with my great struggle to succeed and fulfillment of my dreams and new found happiness but after about ten minutes she stopped and I wanted to know of my future and pleaded for her to go on and finally she spoke.

She showed me a very disturbing vision of where I was going.

I told her that I wanted a phenomenal wealth and fame and in the cards she saw a fallen hero and looked at me and said "Be careful what you wish for - it might come true, for the face of death wears the mask of the King

of Mercy."

I asked her if she was sure of what she had seen and with a blank stare she turned and walked away leaving me with the cards and a haunting that would follow me the rest of my life.

Success agreed with me with amazing ease.

The more records I sold the more excess I had of everything - friends, money, women, cars, houses.

It was at one of my nightly hedonisms where a flash individual entered the room.

He introduced himself as the Doctor.

I asked him what kind of doctor and he smiled and said, "meet my friend Uncle Sam."

The mirror that was once on the wall, my alter ego, was now talking to me from the table and the next three years were a blur.

Drugs became the new candy and alcohol became the new Coca Cola and Doctor Rockter was my new best friend and I never heard the mirror speak again until tonight.

I was at the peak of my career and the world saw me as I had always wanted it, The Idol, the Great Crimson Idol.

Now I had everything it seemed, everything but the one thing that would have meant more to me than anything.

The pain that manifested itself into my obsession, the acceptance of me by my father and mother, who I had not spoken to since I had left home.

One morning my manager Alex came in and broke up one of our nightly Easy Rider Parties.

An Easy Rider Party was when everybody would come over to my house, the band, the doctor, hot and cold running women etc. And we'd watch the movie and do everything going on the film only a lot more.

And he threatened to leave me if I didn't clean up.

It was not that he cared about me as a person he was only interested in my talent and what I could do to further his own career as a true showbiz mogul.

But it was then I realised just how far things had gone.

So I sat there alone in my palace of pain and I was just numb from the alcohol and the drugs but equally as intoxicated by my own fame and I had just enough courage to pick up the phone and dial the number.

My mind went into a whirlwind thinking of what would happen and the fear overcame me and I started to put down the phone but before I could a voice at the other end rang out and it sent a chill through me that I had never known.

It was my mother.

It was hard for me to speak, my heart pounding out of my chest but when I did I did the best I could.

She was very cold.

But I knew the shock of suddenly hearing from me after all these years was overwhelming and I was hoping that all the time that had passed would heal the deep wounds between my parents and me but...I desperately wanted them to approve of me,

to accept me - it was all I ever wanted.

I hoped my success would finally prove my worthiness and they would welcome the prodigal son home.

All I wanted was for them to be proud of me but less than 50 words were spoken.

The last four were "We have no son."

Some wounds never heal and mine had scarred me for life.

A great star fell from the sky that night and with its descent left a scorched path in its way - a great path of self-destruction before burning out.

And on this night the great finale is finally here.

'Be careful what you wish for - it may come true.'

Long live, long live the King of Mercy.

Ik ben als Jonathon Aaron Steel geboren, uit de ouders van William en Elizabeth Steel.

Ik ben een Leeuw, geboren onder het teken van de leeuw en ben opgegroeid in een gezin uit de lagere middenklasse met slechts één broer Michael van wie ik heel veel hou.

Hij was vijf jaar ouder dan ik.

De bijnaam van mijn vader was Rood en ik begreep nooit waarom, want zijn haar was zandblond.

Toch bleef de naam hangen.

Dus toen mijn broer werd geboren, werd mijn vader Big Red en mijn broer Little Red.

Ik had moeten weten vanaf de eerste keer dat ik me hun speciale band realiseerde, dat ik gewoon niet in de plannen van mijn vader paste.

En toen ik ouder werd, liet de constante vergelijking tussen mijn broer en mezelf er weinig twijfel over bestaan ​​wie het beeld van perfectie was in de ogen van mijn vader.

Voor hem kon mijn broer geen kwaad en werd ik The Invisible Boy, het spreekwoordelijke 'zwarte schaap' en ik kwam er al snel achter dat rood en zwart niet samengaan.

De afranselingen die ik kreeg werden steeds frequenter tot het punt waarop ik mijn vader vroeg: "Ben ik de verweesde zoon die je nooit nodig zou hebben"?

Maar vreemd genoeg aanbad ik de grond waarop mijn vader liep.

Mijn broer en ik waren een vreemde mengelmoes, zo verschillend als daglicht en donker.

Terugkijkend is het moeilijk voor te stellen dat we van dezelfde ouders kwamen.

Ik vroeg me soms af of we dezelfde vader hadden, maar ik verwierp dat idee altijd omdat mijn moeder veel te religieus was, en mijn vader ook, om ooit aan zoiets te denken.

Maar mijn broer, die altijd de onzekerheden van mijn ouders had gevoeld, deed zijn best om me aan te moedigen.

Want ik ben anders geboren en hij wist het.

Hij vertelde me vaak dat toen ik werd geboren een engel over mijn bed vloog en me doopte met een toverstaf en zei: "Jij zult degene zijn."

En ik had geen idee wat 'The one' was, maar naarmate ik ouder werd begon ik het te begrijpen.

De meeste jongens zetten hun moeder op een voetstuk en aanbidden hen als de Maagd Maria, maar ook met haar was mijn relatie anders en niet ten goede.

Ze was eigenwijs, ongeschoold, soms bevooroordeeld, aanmatigend, geloofde alles wat ze las, waar of niet, en als het op religie aankwam, was ze op zijn zachtst gezegd overijverig.

Een verbijsterende combinatie, maar ze was mooi, heel mooi en ik vroeg me vaak af, grenzend aan complete verwarring, hoe een persoon met deze beschrijving het leven zou kunnen rationaliseren.

Dit was een reeks kenmerken waar ik in mijn leven vaak verbijsterd op terug zou kijken en de vrouwen waar ik naar op zoek was toen ik ouder was, zouden helemaal niet op haar lijken.

In de pijn van de jeugd zou de ellende van mijn verwaarlozing zich op vele manieren manifesteren;

depressie - mijn vijand, angst - mijn vriend, haat - mijn geliefde en woede - brandstof voor mijn vuur.

Deze vier kenmerken van mijn persoonlijkheid zouden de leidende kracht van mijn leven worden en zouden alles bepalen wat ik deed of zou worden.

Ik zal later in het verhaal over hen uitleggen dat ik mijn Four Doors of Doom noem.

De spiegel, het grote speeltje voor de ijdelheid van de mens.

De spiegel zou soms mijn toevluchtsoord en ander mijn alter ego worden en zijn magnifieke obsessie met een meedogenloos streven naar aandacht.

Het diende als een huiveringwekkende weerspiegeling van mijn eigen ellende en mijn grootsheid.

Het was de enige plek waar ik heen kon gaan om in mezelf te kijken, om liefde te vinden, in een anders liefdeloos huishouden waar ik geweldig kon zijn, waar ik alles of iedereen kon zijn die ik wilde zijn - honderd procent puur escapisme totdat ik ontdekte dat het kostbaar was

geheim.

De spiegel leeft, hij ademt, hij praat, hij liegt, hij heeft een geheel eigen persoonlijkheid.

Het is een geest die alle wensen vervult die je ooit zou kunnen dromen, tenminste in mijn geval - alle behalve twee.

Het was mijn 14e verjaardag, de dag die mijn leven voor altijd veranderde.

Mijn broer Michael, de enige persoon die mijn leidende licht was, mijn vriend, mijn held, werd gedood door een dronken bestuurder bij een frontale botsing.

Hij was op slag dood.

Ik kon mezelf er niet eens toe brengen om naar zijn begrafenis te gaan.

Mijn doodsangst was zo groot dat ik die ene laatste keer gewoon niet oog in oog met hem kon komen.

Het feit dat ik niet aanwezig was, versterkte de wrok van mijn ouders tegen mij nog meer.

Maar vanaf dat moment leek niets meer uit te maken, vooral die levende hel die 'thuis' heet.

Een jaar na zijn dood zwierf ik door de straten in een mist, nauwelijks bewust van iets of iemand.

Ik ontdekte alcohol, en meisjes, drugs en in het algemeen een leven dat ik nooit had gekend en dat opwindend, beangstigend en wonderbaarlijk gevaarlijk was.

En toen ik in een van mijn dronken woede-uitbarstingen door een binnenstadsstraat strompelde, stuitte ik op een kleine muziekwinkel en in de etalage stond het instrument, het vurige werktuig dat het object zou worden van mijn nieuw gevonden verlangen.

Het instrument van mijn passie, mijn obsessie, de bloedrode zessnarige.

Het was alsof ik het ding al mijn hele leven kende.

Ik ontdekte al snel dat dit de enige manier was waarop ik mezelf echt kon uiten.

Het was een manier om al mijn frustraties en al mijn pijn te luchten - mijn Four Doors Of Doom opende volledig en ik merkte dat ik steeds minder naar de spiegel ging voor advies.

Hierdoor leken mijn liedjes zichzelf te schrijven en ik wist dat mijn lot in mijn muziek lag, maar ik moest weg uit deze achterlijke stad waarin ik me bevond als ik ooit zou slagen.

Ik was 16 en ging nergens heen en het enige wat mijn ouders wisten was 'leven, werken, sterven'.

En als ik daar zou blijven, was dat precies wat er met mij zou gebeuren - ik zou sterven.

Dus rende ik weg naar de grote stad met de lichten, opwinding en gevaar en een kans voor mij om eindelijk te leven en mijn muziek te maken zonder de vervolging die ik al zo lang kende.

Ik liftte de hele weg met een koffer in de ene hand en mijn gitaar in de andere en toen ik aan de rand van de stad stond, was de magie van de plek ongelooflijk intens.

Het zou mijn nieuwe thuis worden, de plek die ik de 'Arena Of Pleasure' zou noemen.

Ik heb twee jaar in de arena gewoond en geworsteld om een ​​pauze in de muziek te krijgen en een plaat te maken en toen kwam ik een heerlijke zakenman tegen die Charlie heette.

Hij was 25 jaar advocaat geweest voordat hij ontdekte dat hij meer mensen in de platenindustrie kon neuken dan ooit in een rechtbank en hij was de president van een van de grootste platenmaatschappijen ter wereld.

De muziekbusiness voor Charlie was niets meer dan een offerlam dat naar de slachtbank moest worden geleid en het wapen van zijn keuze was zijn platenmaatschappij die hij zou hanteren als een machtig zwaard.

Het geweldige gereedschap dat hij liefdevol 'The Chainsaw' zou noemen.

Het mortuarium, zei Charlie, was de muziekbusiness waar iedereen uitverkocht raakt.

Waar alle artiesten zich uiteindelijk zullen hoeren aan de commercie, de plek waar de muziek sterft.

En door hem leerde ik alles wat ik moest weten over de muziekbusiness en zelfs dingen die ik niet wilde weten.

Hij zei dat hij een ster van me kon maken, een van de grootste dingen die de wereld ooit had gezien.

De grote tijd riep en ik was onderweg.

Hij stelde me voor aan een jonge aspirant-manager genaamd Alex Rodman en samen namen we het op tegen de hele verdomde wereld en schopten het tegen zijn kont.

Vlak voor de release van mijn eerste album zat ik op de trap voor mijn appartement toen een zigeunervrouw langskwam.

Ze stopte en vroeg me of ik mijn fortuin wilde laten lezen en ik had het nog nooit gedaan, dus ik was meer dan blij om ja te zeggen.

Ze onthulde een pak tarotkaarten en begon me over mijn verleden te vertellen, waarin ze uitgebreid inging op de pijn van mijn jeugd, mijn broer en mijn ouders.

Ze zag mijn cadeau met mijn grote strijd om te slagen en de vervulling van mijn dromen en nieuw gevonden geluk, maar na ongeveer tien minuten stopte ze en ik wilde weten wat mijn toekomst was en smeekte haar om door te gaan en uiteindelijk sprak ze.

Ze liet me een zeer verontrustend beeld zien van waar ik heen ging.

Ik vertelde haar dat ik fenomenale rijkdom en roem wilde hebben en in de kaarten zag ze een gevallen held en keek me aan en zei: "Wees voorzichtig met wat je wenst - het zou kunnen uitkomen, want het gezicht van de dood draagt ​​het masker van de koning

van Barmhartigheid."

Ik vroeg haar of ze zeker wist wat ze had gezien en met een lege blik draaide ze zich om en liep weg en liet me achter met de kaarten en een spook dat me de rest van mijn leven zou achtervolgen.

Het succes was het met verbazingwekkend gemak met mij eens.

Hoe meer platen ik verkocht, hoe meer overschot ik van alles had - vrienden, geld, vrouwen, auto's, huizen.

Het was tijdens een van mijn nachtelijke hedonismen waar een flitsende persoon de kamer binnenkwam.

Hij stelde zich voor als de dokter.

Ik vroeg hem wat voor soort dokter en hij glimlachte en zei: "ontmoet mijn vriend Uncle Sam."

De spiegel die ooit aan de muur hing, mijn alter ego, praatte nu tegen me vanaf de tafel en de volgende drie jaar waren een waas.

Drugs werd het nieuwe snoep en alcohol werd het nieuwe Coca Cola en dokter Rockter was mijn nieuwe beste vriend en ik hoorde de spiegel pas vanavond weer spreken.

Ik was op het hoogtepunt van mijn carrière en de wereld zag me zoals ik het altijd had gewild, The Idol, the Great Crimson Idol.

Nu had ik alles wat het leek, alles behalve het enige dat meer voor mij zou hebben betekend dan wat dan ook.

De pijn die zich manifesteerde in mijn obsessie, de acceptatie van mij door mijn vader en moeder, met wie ik niet meer had gesproken sinds ik het huis uit was.

Op een ochtend kwam mijn manager Alex binnen en verbrak een van onze nachtelijke Easy Rider-feesten.

Een Easy Rider Party was wanneer iedereen naar mijn huis kwam, de band, de dokter, warme en koude rennende vrouwen enz. En we zouden de film kijken en alles wat er op de film gebeurde nog veel meer doen.

En hij dreigde me te verlaten als ik niet opruim.

Het was niet dat hij om mij als persoon gaf, hij was alleen geïnteresseerd in mijn talent en wat ik kon doen om zijn eigen carrière als een echte showbizz-mogul te bevorderen.

Maar toen realiseerde ik me hoe ver de dingen waren gegaan.

Dus ik zat daar alleen in mijn pijnpaleis en ik was gewoon verdoofd van de alcohol en de drugs, maar even bedwelmd door mijn eigen roem en ik had net genoeg moed om de telefoon op te nemen en het nummer te bellen.

Mijn geest ging in een wervelwind denkend aan wat er zou gebeuren en de angst overweldigde me en ik begon de telefoon neer te leggen, maar voordat ik kon, ging er een stem aan de andere kant over en er ging een rilling door me heen die ik nooit had gekend.

Het was mijn moeder.

Het was moeilijk voor mij om te spreken, mijn hart bonsde uit mijn borst, maar toen ik dat deed, deed ik mijn best.

Ze had het erg koud.

Maar ik wist dat de schok van het plotseling horen van mij na al die jaren overweldigend was en ik hoopte dat de hele tijd die voorbij was gegaan de diepe wonden tussen mijn ouders en mij zou helen, maar... ik wilde heel graag dat ze me zouden goedkeuren,

om mij te accepteren - het was alles wat ik ooit wilde.

Ik hoopte dat mijn succes eindelijk mijn waardigheid zou bewijzen en dat ze de verloren zoon thuis zouden verwelkomen.

Het enige wat ik wilde was dat ze trots op me zouden zijn, maar er werden minder dan 50 woorden gesproken.

De laatste vier waren "We hebben geen zoon."

Sommige wonden genezen nooit en de mijne had me voor het leven getekend.

Een grote ster viel die nacht uit de lucht en liet met zijn afdaling een verschroeid pad achter - een groot pad van zelfvernietiging voordat hij opbrandde.

En op deze avond is eindelijk de grote finale hier.

'Wees voorzichtig met wat je wenst - het kan uitkomen.'

Lang leve, lang leve de Koning van Barmhartigheid.