Девушка гор - Вячеслав Евтых

Шла по тропинке девушка стройная, как лоза

Кто б не была та девушка, это судьба моя

Солнце в глазах блестит, голос ручьем звенит

То ли Мадина, то ли Марина не говорит

Весь мир перед ней склоняется, шепчутся родники

Ветер шальной играется в струнках ее души

Я лишь на попути, мимо мне не пройти

Ах, почему же так, почему же не подойти

А над горами синими черный туман встает

Пусть нас с тобою ливнями, бурей холодной бьет,

Но отразит тебя, в сердце с другою я

Сердце джигитf крепче гранита, жарче огня

Ты не спеши любимая, лучше мне руку дай

Тотчас же тропка длинная выйдет дорогу вдаль

Выйдем мы на простор, счастье прольется с гор

Ох, как люблю я, не отпущу я девушку гор

Een meisje zo slank als een wijnstok liep langs het pad

Wie dat meisje ook was, dit is mijn lot

De zon schijnt in de ogen, de stem klinkt als een stroom

Ofwel Madina, ofwel Marina spreekt niet

De hele wereld buigt voor haar, springt fluisterend op

De verdwaalde wind speelt in de snaren van haar ziel

Ik ben net onderweg, ik kan niet langskomen

Ah, waarom is het zo, waarom niet komen

En boven de blauwe bergen stijgt zwarte mist op

Laat ons met je douchen, een koude storm slaat,

Maar het zal je weerspiegelen, in het hart met een andere ik

Het hart van Dzhigit is sterker dan graniet, heter dan vuur

Haast je niet, lieverd, geef me je hand maar

Onmiddellijk zal het lange pad in de verte uitgaan

We zullen de open lucht in gaan, het geluk zal uit de bergen stromen

Oh, wat hou ik van, ik zal het meisje van de bergen niet loslaten