Сезон дождей - ВУльгарный тоНН

Дожди не шепчут нам приятных слов теперь уже.

Сколько ушедших на всегда друзей ты пережил?

С тоскою на душе люди остались теми же.

Воспоминаний перечень храним еще так бережно.

Слезы матерей, что затопили бы дома наши,

Одно желание — позвольте им нормально жить!

Дети слепые котята в этой картонной коробке,

Где завязались в узел нити дворов и дорог вдруг.

Я буду помнить тех, кто вышел и захлопнул двери,

Помнить потери и верить, что будет лучше теперь им

Без тени сомнений, а раны затянет со временем,

И с неба вода будет падать, пока не сопреем.

В стране где власть не думает о людях до сих пор,

Откапавая ствол, чтоб закапать войны топор.

Не удивительно, что люди затравлены в угол

С одним только правом — подохнуть желательно в муках.

rAP

Офис на ключ, портфель и зонт,

Я не из той тусовки открываюших двери из окон.

Море из туч и дождь — не просто эпизод,

Когда идешь и для других как будто нарисован.

Моё лицо не разобрать никому по пути,

Просто пятно как тень, а я всегда хотел бы быть им

Люди ложатся спать тихо, я молчу в ответ

И на ходу снимаю ботинки, и портфель кидаю в сторону!

Люди, не надо путать нас с вещами,

Пускай фонарь меня сейчас так тускло освещает.

А я не давно понял, ненавидим нами сумрак

И пелена дождя, где мы похожи на рисунок!

Который год хочу смешать кучу вещей с морем,

Видимо от этого меня скоро вообще смоет.

Офис не протечет даже за тысячи недель,

И зонтик цел, размыто только все на лице у людей.

De regens fluisteren ons nu geen prettige woorden toe.

Hoeveel vrienden die voor altijd zijn verdwenen, heb je meegemaakt?

Met verlangen in hun ziel bleven de mensen hetzelfde.

We houden de lijst met herinneringen zo zorgvuldig bij.

Tranen van moeders die onze huizen zouden overstromen,

Eén wens - laat ze normaal leven!

Kinderen zijn blinde kittens in deze kartonnen doos,

Waar de draden van werven en wegen plotseling in een knoop raakten.

Ik zal denken aan degenen die naar buiten gingen en de deuren dichtsloegen,

Onthoud verliezen en geloof dat het nu beter voor hen zal zijn

Zonder enige twijfel, en de wonden zullen met de tijd genezen,

En water zal uit de lucht vallen totdat we het nat maken.

In een land waar de autoriteiten nog steeds niet aan mensen denken,

De stam uitgraven om de oorlogsbijl te laten druipen.

Het is geen verrassing dat mensen in een hoek worden gelokt

Met slechts één recht - het is wenselijk om in doodsangst te sterven.

tik

Kantoor op een sleutel, aktetas en paraplu,

Ik behoor niet tot die menigte mensen die deuren openen via ramen.

Een zee van wolken en regen is niet zomaar een aflevering,

Als je gaat en voor anderen is het alsof je wordt getrokken.

Mijn gezicht kan onderweg door niemand worden gedemonteerd,

Gewoon een plek als een schaduw, en dat zou ik altijd willen zijn

Mensen gaan rustig naar bed, ik zwijg als reactie

En onderweg doe ik mijn schoenen uit en gooi mijn aktetas aan de kant!

Mensen, verwar ons niet met dingen

Laat de lantaarn mij nu zo zwak verlichten.

En ik realiseerde me niet lang geleden dat we de schemering haten

En de sluier van regen, waar we eruit zien als een plaatje!

Welk jaar ik een heleboel dingen wil mixen met de zee,

Blijkbaar zal dit me snel wegspoelen.

Het kantoor zal zelfs in duizend weken niet lekken,

En de paraplu is intact, alleen is alles op de gezichten van mensen wazig.