Thorns - Vomitory

Embraced by enchantment, feeble winds howl

The sun levitates through a deathbed of lights

The empty horizon, forsaken and cold

Ascends from the ashes of the vanishing sun

Under veils of oblivious skies

I wander through naked fields over cold grounds

Clawed trees stands lifeless engraved in the mist

Into nowhere that grimly reveals

Unshadowed for the dying sun still buried under desperate claws

A pale light shimmers with a cleansing brightness through the dark

The sun shall no more give us warmth

But still to haunt from empty skies

In the distant gleam lies the forgotten to be found

Among all shades of the trees the naked fields now drown

As I slowly wander into the forests grip it all opens clear

Now I see through the dim which nestles before my steps

Where the light shines so pure but still seems distant from the path

Forgiving shadows fall through the wise wind

Forever to shine with a distant thorn of light

The howling now increases when the wind grips the trees

Serenades fills the air with enchanting sighs of relief

All vanishing into the skies where the sun no longer glows

Only the breeze now seems to breathe through the night

When I reach the light tears me through the silent dark

Enlivened by the mesmerizing wind

The trees stand reaching into the sky

As a vast memory the banished sun shall rest

Unshadowed for the thorns still tearing me with desperate claws

The light still shimmers a pure brightness in the dark

Forgiving shadows fall through the wise wind

Forever to shine with distant thorns of light

Omarmd door betovering huilen zwakke winden

De zon zweeft door een sterfbed van licht

De lege horizon, verlaten en koud

Stijgt op uit de as van de verdwijnende zon

Onder sluiers van onwetende luchten

Ik dwaal door naakte velden over koude gronden

Geklauwde bomen staan ​​levenloos gegraveerd in de mist

In het niets dat grimmig onthult

Ongeschaduwd voor de stervende zon nog steeds begraven onder wanhopige klauwen

Een bleek licht glinstert met een reinigende helderheid door het donker

De zon zal ons geen warmte meer geven

Maar nog steeds om te spoken vanuit een lege lucht

In de verre glans ligt de vergeten te vinden

Tussen alle schaduwen van de bomen verdrinken nu de naakte velden

Terwijl ik langzaam door de bossen dwaal, gaat het allemaal duidelijk open

Nu zie ik door de schemering die zich voor mijn stappen nestelt

Waar het licht zo puur schijnt maar toch ver van het pad lijkt

Vergevingsgezinde schaduwen vallen door de wijze wind

Voor altijd om te schijnen met een verre doorn van licht

Het gehuil neemt nu toe als de wind de bomen vastgrijpt

Serenades vullen de lucht met betoverende zuchten van verlichting

Allemaal verdwijnend in de lucht waar de zon niet langer gloeit

Alleen de bries lijkt nu door de nacht te ademen

Als ik het licht bereik, scheur ik me door het stille donker

Verlevendigd door de betoverende wind

De bomen staan ​​reikend tot in de lucht

Als een enorme herinnering zal de verbannen zon rusten

Ongeschaduwd voor de doornen die me nog steeds verscheuren met wanhopige klauwen

Het licht glinstert nog steeds een pure helderheid in het donker

Vergevingsgezinde schaduwen vallen door de wijze wind

Voor altijd om te schijnen met verre doornen van licht