Sad Fog over Sinister Runes - Vomitory

In dream of darkest grief

I see the thoughts stand as trees

As crimson scars are breaking through

The frozen skies where I have my moon

Through the dark I try to walk

Where no one can hear the words I talk

A wind of cleansing cold caressed the mournful sight

That was my last

Glowing before my distant eyes a livid moonlight seems so wise

Haunting every thought that passed in beckons me To seek the vast

Sad fog over sinister runes

All the dim is clear for me but still I can not touch what I see

The glade I have reached is calm and cold

All the hidden should be told

But where is relief now when I am here

When I am come through all these years

Grey veils lies before my hands where the runes of my fate stands

Stalking through the ended nights

My funeral fire shines to the skies

I burn into ashes to meet my moon

Through sad fog over sinister runes

The flames caressed me into mist, extinguished my thoughts to resist

An abyss opened under me, sorrows gave me to my dreams

Now when all paths back are lost, I can feel the falling frost

Forever to be shunned inside remembranch which is not mine

When thoughts are cold and all horizons ends to glow

My shadows melts into a silent lake

Where frozen streams shall flow

All I see is light above that vanishes through the dim

Now I close my eyes into the past

To drown through the dark and grim

In dromen van het diepste verdriet

Ik zie de gedachten staan ​​als bomen

Nu karmozijnrode littekens doorbreken

De bevroren luchten waar ik mijn maan heb

Door het donker probeer ik te lopen

Waar niemand de woorden kan horen die ik spreek

Een wind van reinigende kou streelde de treurige aanblik

Dat was mijn laatste

Gloeiend voor mijn verre ogen lijkt een razend maanlicht zo wijs

Haast elke gedachte die binnenkwam, wenkte me om de uitgestrekte te zoeken

Trieste mist over sinistere runen

Al het schemerige is duidelijk voor mij, maar toch kan ik niet aanraken wat ik zie

De open plek die ik heb bereikt is kalm en koud

Al het verborgene moet worden verteld

Maar waar is de opluchting nu als ik hier ben?

Als ik al die jaren klaar ben

Grijze sluiers liggen voor mijn handen waar de runen van mijn lot staan

Stalkend door de afgelopen nachten

Mijn begrafenisvuur schijnt naar de hemel

Ik verbrand tot as om mijn maan te ontmoeten

Door droevige mist over sinistere runen

De vlammen streelden me in de mist, doofden mijn gedachten om weerstand te bieden

Een afgrond opende zich onder mij, verdriet gaf me aan mijn dromen

Nu alle paden terug verloren zijn, kan ik de vallende vorst voelen

Voor altijd gemeden in herinnering die niet van mij is

Wanneer gedachten koud zijn en alle horizonten ophouden te gloeien

Mijn schaduwen smelten samen tot een stil meer

Waar bevroren stromen zullen stromen

Alles wat ik zie is licht boven dat verdwijnt door het schemerlicht

Nu sluit ik mijn ogen voor het verleden

Om te verdrinken in het donker en grimmig