From the Arcane Mists of Prophecy - Visigoth

Seven suns light the sky

Our time has come, at last we ride

In days when arcane magicks ripped apart the ancient sky

And mighty tyrants ruled with sorcery and steel

Where vast barbaric hordes rode out on cursed battlefields

And spilled each others' blood with chaos in their hearts

Seven suns shall rise in an endless desert sky

Across these ancient paths we ride

We feel a sorrow deep inside

Reclaim the fire in our minds

And raise our fists against the sky

The hourglass proclaims the death of ages come to pass

Forgotten sagas fade to grey mythology

Now steel and honor and usurped by cold complacency

And battles born within the vile womb of avarice

Seven suns shall rise in an endless desert sky

So from the depths of ancient ages, beneath the sun-scorched sand

An evil with no name awaits to claim the land again

And so we wait with bated breath for the rising of the seventh sun

To break the chains of our entombment

The dawn of battle comes

Beyond these walls of sand and time, bells of destiny shall chime

Out of the arcane mists of prophecy the guardians will rise

From an age of sword and shield and distant war-torn battlefield

We have returned to serve this dying realm with sorcery and steel

Across these ancient paths we ride

We feel a sorrow deep inside

Reclaim the fire in our minds

And raise our fists against the sky

All that once was, all you believed was owed to you

Has been shattered and destroyed and now at last you understand

Your redemption has come at a cost and we won’t weep for what you’ve lost

So as our words fade into the star-filled sky

You must repent, you must reclaim

Zeven zonnen verlichten de lucht

Onze tijd is gekomen, eindelijk rijden we

In de dagen dat mysterieuze magie de oude lucht uit elkaar scheurde

En machtige tirannen regeerden met tovenarij en staal

Waar enorme barbaarse hordes uitreden op vervloekte slagvelden

En vergoten elkaars bloed met chaos in hun harten

Zeven zonnen zullen opkomen aan een eindeloze woestijnhemel

Over deze oude paden rijden we

We voelen een verdriet diep van binnen

Win het vuur in onze gedachten terug

En hef onze vuisten op tegen de lucht

De zandloper verkondigt dat de dood der eeuwen zal plaatsvinden

Vergeten sagen vervagen tot grijze mythologie

Nu staal en eer en toegeëigend door koude zelfgenoegzaamheid

En gevechten geboren in de gemene schoot van hebzucht

Zeven zonnen zullen opkomen aan een eindeloze woestijnhemel

Dus uit de diepten van de oudheid, onder het door de zon verschroeide zand

Een kwaad zonder naam wacht om het land weer op te eisen

En dus wachten we met ingehouden adem op het opkomen van de zevende zon

Om de ketenen van onze graflegging te verbreken

De dageraad van de strijd komt

Buiten deze muren van zand en tijd zullen de klokken van het lot luiden

Uit de mysterieuze nevelen van profetie zullen de bewakers opstaan

Uit een tijdperk van zwaard en schild en een ver door oorlog verscheurd slagveld

We zijn teruggekeerd om dit stervende rijk te dienen met tovenarij en staal

Over deze oude paden rijden we

We voelen een verdriet diep van binnen

Win het vuur in onze gedachten terug

En hef onze vuisten op tegen de lucht

Alles wat ooit was, was alles waarvan je dacht dat het aan jou te danken was

Is verbrijzeld en vernietigd en nu begrijp je het eindelijk

Uw verlossing heeft een prijs betaald en we zullen niet huilen om wat u bent kwijtgeraakt

Dus terwijl onze woorden vervagen in de sterrenhemel

Je moet berouw hebben, je moet terugvorderen