Remembrance of Things Past - Ved Buens Ende

This sweetness that surrounded us, and bled with us…

We touched it, and it smelt far worse than weeds…

I have touched winds…

I have touched sorrows…

(I touched the devil once…)

… And I have touched the past…

It was like the love of thorns, like the beauty of dead summer

But I, the lurker, the carrier of wounds outlived

It

I have left now.

(Have I not?)

The thorns embraced us

While resemblance dragged us further down

It burried our minds

None shall outlive this rhyme…

Deze zoetheid die ons omringde en met ons bloedde...

We raakten het aan en het stonk veel erger dan onkruid...

Ik heb winden aangeraakt...

Ik heb verdriet aangeraakt...

(Ik heb de duivel een keer aangeraakt...)

... En ik heb het verleden aangeraakt ...

Het was als de liefde van doornen, als de schoonheid van de dode zomer

Maar ik, de lurker, de drager van wonden overleefde

Het

Ik ben nu vertrokken.

(Heb ik niet?)

De doornen omhelsden ons

Terwijl gelijkenis ons verder naar beneden sleepte

Het begroef onze geest

Niemand zal dit rijm overleven...