The Vigil - Valkyrja

Chained to the negative urges, thirsting for the knowledge which time has

cloaked

The walls around surrounding with it’s apathy, nostalgic memories of blood and

concrete

The clamour has faded and belong to the past, surrounded by nothingness,

cursed in silence

Hungering the powers not of earthly existence, purposeless travelling through

days in repeat

The clamour has faded and belong to the past, surrounded by nothingness,

cursed in silence

Fires of agony, blinding pain, through fire and brimstone death prevail

Bound to seek in blindness with my thirst not to be stilled, bound to the make

way across the endless fields of thorns

Chained to desperation with it’s cold breath down the neck, behind the bridges

are burning the ways back all have perished

A last look at the sky before the only light which is merely just a pitch black

empty stare drained of hope

Dark shapes drowning before your eyes in bottomless seas of anguish

As the firmantes turned black and the stars forever faded, the paths all became

narrow, the strive reached it’s end

In the ashes of a world that once was one with delight, we shall kneel and let

the fire unite us with the ground

The clamour has faded and belong to the past, surrounded by nothingness,

cursed in silence

Fires of agony, blinding pain, through fire and brimstone death prevail

The clamour has faded and belong to the past, surrounded by nothingness,

cursed in silence

Fires of agony, blinding pain, through fire and brimstone death prevail

Through fire and brimstone death prevail

Geketend aan de negatieve driften, dorstend naar de kennis die de tijd heeft

verhuld

De muren eromheen met zijn apathie, nostalgische herinneringen aan bloed en

beton

Het rumoer is vervaagd en behoort tot het verleden, omringd door niets,

vervloekt in stilte

Honger naar de krachten van het aardse bestaan, doelloos reizen door

dagen in herhaling

Het rumoer is vervaagd en behoort tot het verleden, omringd door niets,

vervloekt in stilte

Vuren van doodsangst, verblindende pijn, door vuur en zwavel heerst de dood

Gebonden om in blindheid te zoeken met mijn dorst om niet stil te worden, gebonden aan het merk

weg over de eindeloze doornenvelden

Geketend aan wanhoop met zijn koude adem in de nek, achter de bruggen

branden de wegen terug, ze zijn allemaal vergaan

Een laatste blik op de lucht voor het enige licht dat maar pikdonker is

lege blik ontdaan van hoop

Donkere vormen verdrinken voor je ogen in bodemloze zeeën van angst

Toen de firmantes zwart werden en de sterren voor altijd vervaagden, werden de paden allemaal

smal, het streven bereikte zijn einde

In de as van een wereld die ooit één was van verrukking, zullen we knielen en laten

het vuur verenigt ons met de grond

Het rumoer is vervaagd en behoort tot het verleden, omringd door niets,

vervloekt in stilte

Vuren van doodsangst, verblindende pijn, door vuur en zwavel heerst de dood

Het rumoer is vervaagd en behoort tot het verleden, omringd door niets,

vervloekt in stilte

Vuren van doodsangst, verblindende pijn, door vuur en zwavel heerst de dood

Door vuur en zwavel zegeviert de dood