Godless - Unter Null

So many days I can’t stop myself

From fighting this monster that eats me alive

So many times I’ve fought and I’ve tried

To live for a moment without fearing my mind

I hate this, yet live this, and it’s bringing me down

I feel like I’m standing on uneven ground

The balance to life has been skewered so violent

I’m so sick of this death-instinct silence

So despondent and so somber, so frail

So scared to begin for the fear I will fail

I’m alone in this pattern and I can’t call for grace

I’m left in this mess that is such a disgrace

I fear for my mind more than I fear for life

The one thing worth saving is the love I deny

For I feel so hollow, and I yearn to relent

The control for some peace and freedom from this torment

There’s no one to save me and I can’t save myself

I would give my whole being for some kind of help

But no one can stop this god damn monster so great

All hope is now lost and it’s too late

I numb to forget, to quiet the noise

I’m deafened by silence, I can’t live with myself

I numb to forgive, for myself can’t forget

That I could’ve been someone without any regret

You lying man who tells a tale

Of flawless love and peace of mind

Of parting seas and curing blind

Your lies my faith, there’s no remorse

You spin your tale with brutal force

Your lies, my faith, my breathing grace

I ran from life, I erased my faith

I am so blind

And seeing eyes are not the kind

Zoveel dagen dat ik mezelf niet kan stoppen

Van het vechten tegen dit monster dat me levend opeet

Ik heb zo vaak gevochten en geprobeerd

Om even te leven zonder bang te zijn voor mijn geest

Ik haat dit, maar leef dit, en het haalt me ​​naar beneden

Ik heb het gevoel dat ik op oneffen grond sta

De balans van het leven is zo gewelddadig doorprikt

Ik ben zo ziek van deze doodsinstinct stilte

Zo moedeloos en zo somber, zo broos

Zo bang om te beginnen uit angst dat ik zal falen

Ik ben alleen in dit patroon en ik kan niet om genade vragen

Ik zit in deze puinhoop die zo'n schande is

Ik vrees meer voor mijn geest dan voor het leven

Het enige dat het redden waard is, is de liefde die ik ontken

Want ik voel me zo hol, en ik verlang ernaar te vermurwen

De controle voor wat rust en vrijheid van deze kwelling

Er is niemand om me te redden en ik kan mezelf niet redden

Ik zou mijn hele wezen geven voor een soort van hulp

Maar niemand kan dit verdomde monster stoppen, zo geweldig

Alle hoop is nu verloren en het is te laat

Ik verdoof om te vergeten, om het geluid te dempen

Ik ben doof van de stilte, ik kan niet met mezelf leven

Ik ben verdoofd om te vergeven, want ik kan het niet vergeten

Dat ik iemand had kunnen zijn zonder spijt

Jij leugenachtige man die een verhaal vertelt

Van onberispelijke liefde en gemoedsrust

Van scheidende zeeën en genezende blinden

Je liegt mijn geloof, er is geen spijt

Je draait je verhaal met brute kracht

Uw leugens, mijn geloof, mijn ademende genade

Ik rende weg van het leven, ik wist mijn geloof uit

Ik ben zo blind

En ziende ogen zijn niet van het soort