Die Hexenbrut zu Nirgendheim - Ungfell

Ein zerlebtes Antlitz grimmig durch

Die Schwaden starrt

Ein greller Blitz die Luft vernarbt

Sieben Köpfe blicken bleckend

In das gleißend Himmelszelt

Ein stummer Schrei vom Felsen gellt

Es zieh’n heran die Bergengeister

Es zieht heran ein Sturm der Glut

Ein rasend Heer;

die Höllenbrut

Das Opfer sieht den Schatten nahen

Erstickend und in Pein gehüllt

Der Druden Mund mit Blut gefüllt

Von Teufels Wut und Fackelschein

Die Hexenbrut zu Nirgendheim

Die Schlachtbank ist der Opferstein

Die Hexenbrut zu Nirgendheim

Das Opferlamm in Menschenform

Die Heilung vor dem Tod verspricht

Was er entsann in seinem Zorn:

Befreiung von dem Gotteslicht

Ein zuckend Leib vor trüben Augen

Flehend sich zum Himmel krümmt

Doch flammernd Klauen ihn zerdrücken;

Teufelskraft die Leben nimmt

Teufels Boten

Sieben Seuchen, sieben Seuchen kennt die Welt

Verbrennt die Toten

Sieben Leichen, sieben Leichen kennt die Welt

Een versleten gezicht grimmig door

Het zwad staart

Een verblindende flits maakt littekens in de lucht

Zeven hoofden schitteren

In de glinsterende hemel

Een stille schreeuw klonk uit de rots

De berggeesten naderen

Een storm van sintels nadert

Een razend leger;

de hellebroed

Het slachtoffer ziet de schaduw naderen

Verstikkend en verpakt in pijn

De mond van de Druden vulde zich met bloed

Van duivelse woede en fakkellicht

De heksenspawn naar nergens thuis

Het slachthuis is de offersteen

De heksenspawn naar nergens thuis

Het offerlam in menselijke vorm

De genezing voor de dood belooft

Wat hij zich herinnerde in zijn woede:

Bevrijding van het goddelijke licht

Een trillend lichaam voor doffe ogen

Smekend naar de hemel kronkelend

Maar vlammende klauwen verpletteren hem;

Duivelse kracht die leven kost

Boodschapper van de duivel

De wereld kent zeven plagen, zeven plagen

Verbrand de doden

De wereld kent zeven lijken, zeven lijken