Скрип - Тёплая Трасса

Скрип открываемх глаз

На петлях любви

Перед версией смерти

Черной луны, беззащитной луны…

А я, я все смотрю на закат

Гениальной игры

На раскроеных трубах

Этой поры.

Веселой поры…

И снова прямо в лицо мне ветер гонит листву

Моих непрошеных дней в моем сожженом лесу…

Из всех моих же теней опять поет в темноту

И я почуствую кровь, поймав ее налету…

Скрип опустошенной толпы

На поле тайных боев

За право лысых высот

Моих несказанных слов, и нерассказанных снов…

А я, я все смотрю на восход

Этих черных цветов

Будто петли отдушин

Летевших птенцов, прозревших слепцов…

И снова снег до утра и скрип открытых дверей

И стук последних часов в тот день по крыше моей…

И середину груди порвет напором людей,

Но свет погасшей луны проходит где-то левей.

Где-то левей…

Het kraken van het openen van ogen

Op de lussen van liefde

Voor de versie van de dood

Zwarte maan, weerloze maan...

En ik, ik blijf naar de zonsondergang kijken

Ingenieus spel

Op gesneden pijpen

Deze porie.

Vrolijke tijden...

En nogmaals, recht in mijn gezicht, de wind drijft het gebladerte aan

Mijn ongewenste dagen in mijn verbrande bos...

Vanuit al mijn eigen schaduwen zingt weer in de duisternis

En ik zal het bloed voelen, het meteen opvangen...

Het gekraak van de verwoeste menigte

Op het veld van geheime veldslagen

Voor het recht van kale hoogten

Mijn onnoemelijke woorden en onnoemelijke dromen...

En ik, ik blijf naar de zonsopgang kijken

Die zwarte bloemen

Zoals ventilatielussen

De vliegende kuikens, de aanblik van de blinden...

En weer sneeuw tot de ochtend en het kraken van open deuren

En het geluid van de laatste uren die dag op mijn dak...

En het midden van de borst zal worden verscheurd door de druk van mensen,

Maar het licht van de uitgedoofde maan gaat ergens naar links.

Ergens links...