Богатырская Застава - Твердь

Сумрачный край снежных равнин,

Вечных лесов под покровом седин,

Скованных вод и холодных ветров,

Сотканных вьюгой из призрачных снов.

Русские земли застыли в ночи,

В недрах курганов стальные мечи

Ждут пробужденья и запаха битв,

Реки кровавые в прошлом пролив.

Капища тени средь белых холмов,

Тихие скрипы замёрзших дубов,

Звуки застывшие в вязи ветвей,

В трещинах старых замшелых камней…

…За горизонтом незримые дали,

И змейкою вьются реки рукава,

Сквозь леса изломы резными путями

На Юг и Восток устремилась вода

В бескрайние степи, рождённые небом,

Разбившемся в клочья о твёрдость земли.

Там запах полынный возносится к звёздам,

Чтоб утром проснуться прохладой зари.

Там древняя сила ушедших народов

Скитает ветрами над зеленью трав,

И вольные дикие странники Туры

Тревожат копытом подземную Навь.

Как непреступен скалистый берег морской

Для чёрной волны роковой —

Так непреклонен дух людской

Рода Словена пред вражьей ордой.

Пока горит ярым пламенем Солнца свет

Над Русью с давних лет,

Не блестеть чужой звезде

Инородной веры на нашей Великой земле.

Заговор русской девушки:

— «Улетела утица на синее морюшко,

Обранила утица в море право крылышко,

Мне не жалко крыла — жалко сизо пёрышко,

Мне не жалко отца — жаль оставить молодца,

У молодца- молодца, жаль, головушка гладка,

Гладко приулажена, приучёсана,

Приучёсана, приулажена,

На солдата жисть она налажена».

Спокойно на дальних пределах границы,

Лежащей меж снегом и жаром огня;

Пожаром небес полыхает зарница;

Вдали, за холмами — чужая земля.

И, словно стрела, в ожиданье добычи

Застыла до времени в метких руках

Стальная секира славянского духа —

Застава таится под тенью дубрав.

Башни острогов у рубленных стен,

Сотни изломанных вражеских стрел

В рытвинах, возле закрытых ворот,

Где их закончился быстрый полёт.

Страж и хранитель незримых границ —

Крепость под светом Перуна десниц,

Верный заслон пред пожаром степей

Средь тёмных рощ и далёких полей.

Несокрушима отвага героев вовек,

Волотов стари хранящих исконный завет!

Слава!

Слава!

Слава славянским сынам,

Вставшим на стражу, доблестным воинам!

Богата земля наша крепкими духом людьми —

Да будут, как прежде, просторы родные вольны!

Somber land van besneeuwde vlaktes,

Eeuwige wouden onder de dekking van grijze haren,

Gebonden wateren en koude winden,

Geweven door een sneeuwstorm uit spookachtige dromen.

Russische landen bevroor in de nacht,

In de ingewanden van de heuvels stalen zwaarden

Wachtend op het ontwaken en de geur van gevechten,

De rivieren zijn bloedig in de vroegere zeestraat.

Tempel van schaduw tussen de witte heuvels,

Rustig gekraak van bevroren eiken,

Geluiden bevroren in de stropdas van takken,

In de scheuren van oude bemoste stenen...

... Voorbij de horizon, onzichtbare afstanden,

En de rivieren van de mouw winden als een slang,

Door de bossen, knikken in gebeeldhouwde paden

Water stroomde naar het zuiden en oosten

Naar de grenzeloze steppen, geboren uit de lucht,

Versplinterd op de hardheid van de aarde.

Daar stijgt de geur van alsem naar de sterren,

Om 's ochtends wakker te worden met de koelte van de dageraad.

Er is een oude kracht van vervlogen volkeren

Dwaalt met de wind over het groen van grassen,

En vrije wilde zwervers Tura

Ze verstoren de ondergrondse Nav met een hoef.

Hoe onneembaar de rotsachtige kust van de zee

Voor de fatale zwarte golf -

Zo onvermurwbaar is de menselijke geest

Rod Slovena voor de vijandelijke horde.

Terwijl het licht brandt met een vurige vlam van de zon

Over Rusland sinds de oudheid,

Schijn niet op een buitenlandse ster

Buitenlands geloof in ons Grote Land.

Samenzwering van een Russisch meisje:

- "De eend vloog weg naar de blauwe zee,

De eend draaide zijn rechtervleugel de zee in,

Ik heb geen medelijden met de vleugel - ik heb medelijden met de grijze veer,

Ik heb geen medelijden met mijn vader - het spijt me dat ik de jongeman moet verlaten,

Goed gedaan, goed gedaan, sorry, het kleine hoofd is glad,

Vlot verzorgd, getemd,

Getraind, aangepast,

Het is aangepast aan het leven van een soldaat."

Rustig aan de verste uithoeken van de grens,

Liggend tussen de sneeuw en de hitte van het vuur;

Bliksem brandt met het vuur van de hemel;

In de verte, achter de heuvels, ligt een vreemd land.

En, als een pijl, wachtend op een prooi

Tot tijd ingevroren in welgemikte handen

Stalen bijl van de Slavische geest -

De buitenpost schuilt in de schaduw van eikenbossen.

Torens van gevangenissen bij de omgehakte muren,

Honderden gebroken vijandelijke pijlen

In kuilen, bij gesloten poorten,

Waar hun snelle vlucht eindigde.

Bewaker en bewaker van onzichtbare grenzen -

Een fort onder het licht van Peruns rechterhand,

Getrouwe barrière voor het vuur van de steppen

Tussen donkere bosjes en verre velden.

De onverwoestbare moed van helden voor altijd,

Oude Volotov die zich aan het oorspronkelijke verbond houdt!

Heerlijkheid!

Heerlijkheid!

Glorie aan de Slavische zonen,

Staande wacht, dappere strijders!

Ons land is rijk aan mensen met een sterke geest -

Laat er, zoals voorheen, inheemse open ruimtes vrij zijn!