Ode to Seasons - Trophallaxy

Once upon a dead time there was a home sweet home

In the land always fine stood my sun and my throne

But one day came the storm, my haven then was lost

Turned into a pale form, leaving nothing but vain dust

Wandering in the maze of every me’s future

Telling me it’s just a phase, 'can't go any further

No more physical ties, no door in front of me

I am trapped in my mind, will I ever be set free?

Yet all the world to be seen…

Seasons passing by and still one thing is for sure

There is nothing that is acquired forever

The leaves of your tree will always end up falling

It is yours to know that the cycle is spinning

Flowers were forgotten, tracks were lost in the snow

Memories now silent, at the end of my rope

Yet no regret to hound, dark days can be allies

If you’re not on the ground, you’re not able to rise

Roots of creation are pain…

Seasons passing by and still one thing is for sure

There is nothing that is acquired forever

The leaves of your tree will always end up falling

It is yours to know that the cycle is spinning

Look up and start the harvest…

Dawn lights the sky, the first signs of a brand new day

Closing my eyes to decide which way I will take

My home will be where my feet and fate carry me

There is no way to avoid seasons' symphony

Er was eens een dode tijd een home sweet home

In het land stonden altijd mijn zon en mijn troon

Maar op een dag kwam de storm, mijn toevluchtsoord was toen verloren

Veranderd in een bleke vorm, niets achterlatend dan ijdel stof

Dwalen in het doolhof van de toekomst van elke ik

Mij ​​vertellen dat het maar een fase is, 'kan niet verder gaan'

Geen fysieke banden meer, geen deur voor mijn neus

Ik zit gevangen in mijn gedachten, zal ik ooit worden vrijgelaten?

Toch is de hele wereld te zien...

Seizoenen gaan voorbij en toch is één ding zeker

Er is niets dat voor altijd wordt verworven

De bladeren van je boom zullen altijd vallen

Het is aan jou om te weten dat de cyclus draait

Bloemen waren vergeten, sporen waren verloren in de sneeuw

Herinneringen nu stil, aan het einde van mijn touw

Toch geen spijt van de jacht, donkere dagen kunnen bondgenoten zijn

Als je niet op de grond bent, kun je niet opstaan

Wortels van de schepping zijn pijn...

Seizoenen gaan voorbij en toch is één ding zeker

Er is niets dat voor altijd wordt verworven

De bladeren van je boom zullen altijd vallen

Het is aan jou om te weten dat de cyclus draait

Kijk omhoog en begin met oogsten...

Dageraad verlicht de lucht, de eerste tekenen van een gloednieuwe dag

Mijn ogen sluiten om te beslissen welke kant ik op ga

Mijn thuis zal zijn waar mijn voeten en het lot me dragen

Er is geen manier om de symfonie van seizoenen te vermijden