Atlas - Transit

City walls are caving in

Once buildings stood so tall

Just metal scraps beneath our feet

This feeling’s unsettling

We’re caught in a freefall just waiting for an end

The weight of the world it presses down on me

I feel my bones begin to crack and break

The weight of your words they’re pressing down on me

I feel my insides opening

This year won’t be the last one

(Return this desert to a sea.)

This year won’t be the last one

(Tonight let’s disengage)

This year won’t be the last one

(Return this desert to a sea.)

This year won’t be the last one

(Let's disengage)

We’re kept sheltered from our own devices, sheltered from the cold

Doors and windows boarded tight resistant to the world

Sheltered from our own devices, from the cold

Soon we’ll return this desert to a sea

Stadsmuren storten in

Ooit stonden gebouwen zo hoog

Alleen metaalresten onder onze voeten

Dit gevoel is verontrustend

We zitten gevangen in een vrije val, wachtend op een einde

Het gewicht van de wereld dat het op me drukt

Ik voel dat mijn botten beginnen te barsten en breken

Het gewicht van je woorden die ze op me drukken

Ik voel mijn binnenkant opengaan

Dit jaar zal niet het laatste zijn

(Breng deze woestijn terug naar een zee.)

Dit jaar zal niet het laatste zijn

(Vanavond laten we los)

Dit jaar zal niet het laatste zijn

(Breng deze woestijn terug naar een zee.)

Dit jaar zal niet het laatste zijn

(Laten we ons losmaken)

We worden beschermd tegen onze eigen apparaten, beschut tegen de kou

Deuren en ramen zijn dichtgetimmerd en bestand tegen de wereld

Beschut tegen onze eigen apparaten, tegen de kou

Binnenkort zullen we deze woestijn teruggeven aan een zee