Пожираю сам себя - TOTGEBOREN

Я вдохновлён был твоей смертью, но года живу во тьме

Воспоминанья пожирают сердце каждый божий день

И будь я принятый землёй, что забрала твой труп к себе

Возможно бы нашел покой, но стезя — лишь вязнуть в ней

И я хочу лишь только ныне не проснуться поутру

Найти покой в сырой могиле, где помру на берегу

Красной реки моих грехов, кои входят в плоть занозами

Коробит моё сердце боль и месяца что так сладки

Покинь же тело, я молю тебя, покуда не помру

Мерзкая ненависть сжирает нас и тянет меня в глубь

Я погребальному костру придам свои чёрные кости

Нахожу здесь только горе и свою тёмную скорбь

Когда потухнут свечи этим днём ты вспомнишь моё имя

И тогда всевышний морг нас вновь сольёт ведь воедино

Слёзы лишь мои сочатся гноем из картин

И гобелены я залью алой кровью твоей милой

Боль жрёт мою душу вновь

И только мой грот не даёт забыть

Мерзкие дни что испачканы лишь кровью

Пожираю сам себя, ведь я и был болью

И она жрёт мою душу вновь

И только мой грот не даёт забыть

Мерзкие дни что испачканы лишь кровью

Пожираю сам себя, ведь я и был болью

И только я жру себя снутри

Все эти дни мне не позабыть

Словно девятый круг теперь вся жизнь

Я не могу открыть глаза не увидев лик

И только я жру себя снутри

Все эти дни мне не позабыть

Словно девятый круг теперь вся жизнь

Я не могу открыть глаза и меня не простить

И я хочу оставить память, но лишь выкинув всю боль

Крошусь я черными мечтами на холодный, грязный пол

Подобно ангелу во тьме, что сам отрезал себе крылья

Будто я приду в себя, когда натяну петлю

Ik werd geïnspireerd door je dood, maar ik leef al jaren in duisternis

Herinneringen verslinden het hart elke dag

En word ik geaccepteerd door de aarde die je lijk tot zich nam

Misschien zou ik vrede vinden, maar het pad is alleen om erin te blijven hangen

En ik wil gewoon niet wakker worden in de ochtend

Vind vrede in een vochtig graf waar ik zal sterven aan de kust

De rode rivier van mijn zonden, die met splinters in het vlees komen

Waarschuwt mijn hartpijn en maanden die zo zoet zijn

Verlaat het lichaam, ik smeek je, tot ik sterf

Verachtelijke haat verslindt ons en trekt me de diepte in

Ik zal mijn zwarte botten aan de brandstapel geven

Ik vind hier alleen verdriet en mijn donkere verdriet

Als de kaarsen vanmiddag uitgaan, herinner je je mijn naam

En dan zal het Almachtige Mortuarium ons weer samenvoegen

Alleen mijn tranen sijpelen pus van de foto's

En ik zal de wandtapijten vullen met het scharlaken bloed van je geliefde

Pijn eet mijn ziel weer op

En alleen mijn grot laat je niet vergeten

Vieze dagen die alleen met bloed bevlekt zijn

Ik verslind mezelf, want ik was de pijn

En ze eet mijn ziel weer op

En alleen mijn grot laat je niet vergeten

Vieze dagen die alleen met bloed bevlekt zijn

Ik verslind mezelf, want ik was de pijn

En alleen ik eet mezelf binnen

Al deze dagen zal ik niet vergeten

Alsof de negende cirkel nu het hele leven is

Ik kan mijn ogen niet openen zonder het gezicht te zien

En alleen ik eet mezelf binnen

Al deze dagen zal ik niet vergeten

Alsof de negende cirkel nu het hele leven is

Ik kan mijn ogen niet openen en ik kan niet vergeven worden

En ik wil een herinnering achterlaten, maar alleen alle pijn weggooien

Ik verkruimel met zwarte dromen op de koude, vuile vloer

Als een engel in het donker die zijn eigen vleugels afsneed

Alsof ik tot bezinning kom als ik aan de strop trek