Accelerative Phenomenae - Tomb Mold

Inexhaustible astral blue

Impenetrable ghastly mass

Midnight luminosity stands before you

Await the curtained doom

Imagination wanders backward

As the fervent globe expands

Perceived innumerable rays cascade

Now conjoin to the impalpable dead mass

Incandescent stars shimmer in furious red

Nebulous murk, flamed-edged mass

Glare so widely, now sightless

Fathoms of calamity

The sorrowful ultimate

Towering doubt presses on my sleepless eyes

The Earth humming far below my feet

The elegiac death knell rings clear

Vapourous glow, radiant enduring defeat

Contemplating on a sphere of white, pale light

Ever consuming across the astral plane

Ever consuming across the astral plane

Spiraling onward to the graveyard of stars

With curious inconsequence

We are left as scattered matter

Consume the effigy beneath deep azure

Not a sobbing death, but a final lament

Crushed under the might of the cosmogenic barrage

Consume the effigy beneath deep azure

Not a sobbing death, but a final lament

Now a phosphorescent speck

Onuitputtelijk astraal blauw

Ondoordringbare afgrijselijke massa

De helderheid van middernacht staat voor je

Wachten op de doom met gordijnen

Verbeelding dwaalt achteruit

Naarmate de vurige wereld groter wordt

Waargenomen ontelbare stralen cascade

Verbind je nu met de ongrijpbare dode massa

Gloeiende sterren glinsteren in woedend rood

Vage duistere massa met vlammende randen

Schitter zo veel, nu blind

Doorgronden van rampspoed

Het treurige ultieme

Torenhoge twijfel drukt op mijn slapeloze ogen

De aarde zoemt ver onder mijn voeten

De elegische doodsklok luidt duidelijk

Dampachtige gloed, stralende blijvende nederlaag

Nadenken over een bol van wit, bleek licht

Ooit consumeren over het astrale vlak

Ooit consumeren over het astrale vlak

Spiraalsgewijs verder naar het kerkhof van sterren

Met merkwaardige inconsequentie

We blijven achter als verspreide materie

Consumeer de beeltenis onder diep azuurblauw

Geen snikkende dood, maar een laatste klaagzang

Verpletterd onder de macht van het kosmogene spervuur

Consumeer de beeltenis onder diep azuurblauw

Geen snikkende dood, maar een laatste klaagzang

Nu een fosforescerend stipje