Fever - Toad The Wet Sprocket

With a shrug of her shoulders

The mountain came down

Tore a path all the way to the water

And through my sleeping town

The trails I’d wandered

All erased in the birth

Of the million year old rock

From the naked gasping earth

Oh my children where you gonna go

Now you’ve lost the land you called your home

When the Earth is burning, fever on her brow

Crying oh my children, who will save you now

Now the winters hit harder

The summers are fire

And the rains are the tears of a mother

For her rebellious reckless child

But still the spring brings clover

Amid the blackened oaks

Sprays of fledgling branches

And the wildflowers below

Oh my children where you gonna go

Now you’ve lost the land you called your home

When the Earth is burning, fever on her brow

Crying oh my children, who will save you now

Farewell the family of the Holocene

Farewell the fragile air, the sea, the land

Five times before she’s seen the rise and fall again

But never by their own hand, never by their own hand

Chaos was my lover

But fate is my bride

We will meet at the edge of the ocean

And the ever rising tide

Oh my children where you gonna go

Now you’ve lost the land you called your home

When the Earth is burning, fever on her brow

Crying oh my children, who will save you now

Met een schouderophalen

De berg kwam naar beneden

Scheurde een pad helemaal naar het water

En door mijn slaapstad

De paden die ik had bewandeld

Allemaal gewist bij de geboorte

Van de miljoen jaar oude rots

Van de naakte hijgende aarde

Oh mijn kinderen, waar gaan jullie heen?

Nu ben je het land kwijt dat je je thuis noemde

Als de aarde brandt, koorts op haar voorhoofd

Huilend oh mijn kinderen, wie zal jullie nu redden

Nu slaan de winters harder toe

De zomers zijn vuur

En de regens zijn de tranen van een moeder

Voor haar opstandige roekeloze kind

Maar toch brengt de lente klaver

Tussen de zwartgeblakerde eiken

Sproeien van jonge takken

En de wilde bloemen hieronder

Oh mijn kinderen, waar gaan jullie heen?

Nu ben je het land kwijt dat je je thuis noemde

Als de aarde brandt, koorts op haar voorhoofd

Huilend oh mijn kinderen, wie zal jullie nu redden

Vaarwel de familie van het Holoceen

Vaarwel de kwetsbare lucht, de zee, het land

Vijf keer voordat ze de opkomst en ondergang heeft gezien

Maar nooit door hun eigen hand, nooit door hun eigen hand

Chaos was mijn minnaar

Maar het lot is mijn bruid

We ontmoeten elkaar aan de rand van de oceaan

En het steeds opkomende tij

Oh mijn kinderen, waar gaan jullie heen?

Nu ben je het land kwijt dat je je thuis noemde

Als de aarde brandt, koorts op haar voorhoofd

Huilend oh mijn kinderen, wie zal jullie nu redden