Tosca: Act I, "Non la sospiri la nostra casetta" - Maria Callas, Giuseppe Di Stefano, Tito Gobbi

Non la sospiri, la nostra casetta

che tutta ascosa nel verde ci aspetta?

Nido a noi sacro, ignoto al mondo inter,

pien d’amore e di mister?

Al tuo fianco sentire

per le silenziose

stellate ombre, salir

le voci delle cose!

Dai boschi e dai roveti,

dall’arse erbe, dall’imo

dei franti sepolcreti

odorosi di timo,

la notte escon bisbigli

di minuscoli amori

e perfidi consigli

che ammolliscono i cuori.

Fiorite, o campi immensi, palpitate,

aure marine, nel lunare albor.

Ah… piovete volutt

Zucht niet, ons huisje

dat alles verborgen in het groen op ons wacht?

Nest heilig voor ons, onbekend voor de interwereld,

vol liefde en meneer?

Aan jouw zijde om te voelen

voor de stille

sterrenschaduwen, sta op

de stemmen der dingen!

Van de bossen en bramen,

van de verspreide kruiden, van de ziel

van de begraafplaatsen

ruikend naar tijm,

gefluister komt 's nachts uit

van kleine liefdes

en verraderlijk advies

die harten verzachten.

Bloeiende, of immense velden, kloppend,

mariene aura's, in de maan albor.

Ah… regen volutt