Black Harmony - Thyrane

I once walked in shadowland.

I heard the howls of a hundred wolves

How they sung with severed forgotten winds, the shivering twilight anthem

A rising strom, i first thought, but the caves of diffs, forests

Mountains resounded the same tunes, nightspirit symphony

Those tunes darkly penetrate my heart, that’s where they came from

The black harmony mesmerized my mind.

It was as if i’ve join a choir of ancient

dark desires

I heard the whispers.

Fire embraces

I faded into strange silence, and ardently sacrificed to the nocturnal voices

With blood on my hands, i hailed my master

Thou can hear the howls from sable dimensions, which the night can’t resist

Wander as the lost with unholy harlots… sin's miracles

Hark… your instincts are gone.

Thou lived in knowledge of lies,

in the words of weak

Calls for fettered waves, far away to unknown shadows, feeling the distance to

the light

When the dreams of the believers died, thy christian soul, the wolves slept

unsad

May the silent whispers beyond the light, fascinatingly reach many paths

Sans goal

In the eternal night towards storming seas, in infinity undaunted eternity

Fullmoon’s nocturnal ceremony, fortress of shadows

Night, assembly hall of possession… extolled black harmony

Above the clouds, above my soul, the sky turns blacker by enthrailing dreary caw

Darkness bare the eyes of a ravenswarm

It’s time to spread the wings and fly to the crowd of dignity

Gliding through the gates of times, feel the ecstacy of symphonous might

In this earth of sacred, i’m surrounded by the fools ecclesiastical

Over the blackened sacrifice, over the darker lands

I lay my throne, founding the deepest thoughts from beyond this mortal world

The malignant visions, sardonic howls guide me to the vicious dark destiny:

Nightspirit symphony, embracing my soul in eternity

I once walked in shadowland.

I heard the howls of hundred wolves

How they sung with severed forgotten winds, the shivering twilight anthem

A rising strom, i first thought, but the caves of diffs, forests

Mountains resounded the same tunes

…nightspirits symhony-eternal might

Ik liep ooit in schaduwland.

Ik hoorde het gehuil van honderd wolven

Hoe ze zongen met afgehakte vergeten winden, het huiverende schemeringslied

Een stijgende stroom, dacht ik eerst, maar de grotten van diffs, bossen

Bergen weergalmden dezelfde deuntjes, nachtgeestsymfonie

Die deuntjes dringen duister mijn hart binnen, daar kwamen ze vandaan

De zwarte harmonie betoverde mijn geest.

Het was alsof ik me bij een oud koor had aangesloten

donkere verlangens

Ik hoorde het gefluister.

Vuur omarmt

Ik verzonk in een vreemde stilte en offerde me vurig op aan de nachtelijke stemmen

Met bloed aan mijn handen begroette ik mijn meester

Je kunt het gehuil horen van sabelachtige dimensies, waar de nacht niet aan kan weerstaan

Dwaal rond als de verlorenen met onheilige hoeren... de wonderen van de zonde

Luister... je instincten zijn verdwenen.

U leefde in kennis van leugens,

in de woorden van zwak

Roept op tot geketende golven, ver weg naar onbekende schaduwen, de afstand voelen tot

het licht

Toen de dromen van de gelovigen stierven, je christelijke ziel, sliepen de wolven

verdrietig

Moge het stille gefluister voorbij het licht, op fascinerende wijze vele paden bereiken

Zonder doel

In de eeuwige nacht naar bestormende zeeën, in oneindig onverschrokken eeuwigheid

Nachtelijke ceremonie van volle maan, fort van schaduwen

Nacht, aula van bezit... geprezen zwarte harmonie

Boven de wolken, boven mijn ziel, wordt de lucht zwarter door meeslepend somber gekras

Duisternis ontbloot de ogen van een ravenswarm

Het is tijd om de vleugels uit te slaan en naar de menigte van waardigheid te vliegen

Zweef door de poorten van de tijd, voel de extase van symfonische macht

In deze aarde van het heilige, ben ik omringd door de dwazen kerkelijke

Over het zwartgeblakerde offer, over de donkere landen

Ik leg mijn troon en grondvest de diepste gedachten van buiten deze sterfelijke wereld

De kwaadaardige visioenen, sardonische gehuil leiden me naar de vicieuze donkere bestemming:

Nightspirit-symfonie, die mijn ziel omarmt in de eeuwigheid

Ik liep ooit in schaduwland.

Ik hoorde het gehuil van honderd wolven

Hoe ze zongen met afgehakte vergeten winden, het huiverende schemeringslied

Een stijgende stroom, dacht ik eerst, maar de grotten van diffs, bossen

Bergen weergalmden dezelfde deuntjes

...nachtgeesten symfonie-eeuwige macht