Atlantis - Thirdmoon

I drown in bloody hands

As I bury the withers of human kind

Cold but fluid the spiral stygian tears

The birds once wept in waters still blind

Sombre the spectrum glows in the snow

Nothing but dust bleeds on your shoulders

Thine bizzare twilight — still asleep

But crimson scars echoes through silver seas

Unending — Still your God —

Uncertainly expands your tears

Dead rain falls unto saphire chair

Standing on horizon like tears in God

Dream in cold embrace — Desire what will be

Clouds in spirits of aeons drown in thy last breath

I drown in bloody hands

As I bury the withers of human kind

The sun crimson explores

Me in mourning of her depature gold

The divine kind that drowns

In second art surrounds me

The horizon bleeds, the sun is dead

And still the ATLANTIS cries

Ik verdrink in bloedige handen

Terwijl ik de schoft van de mensheid begraaf

Koud maar vloeibaar de spiraalvormige stygische tranen

De vogels huilden ooit in het water, nog steeds blind

Somber, het spectrum gloeit in de sneeuw

Niets dan stof bloedt op je schouders

Uw bizzare schemering — nog steeds in slaap

Maar karmozijnrode littekens echoën door zilveren zeeën

Oneindige — Nog steeds je God —

Laat je tranen onzeker groeien

Dode regen valt op saffieren stoel

Staande op de horizon als tranen in God

Droom in een koude omhelzing — Verlang naar wat zal zijn

Wolken in geesten van eonen verdrinken in je laatste ademtocht

Ik verdrink in bloedige handen

Terwijl ik de schoft van de mensheid begraaf

De karmozijnrode zon verkent

Ik in rouw om haar vertrek goud

De goddelijke soort die verdrinkt

In de tweede plaats omringt de kunst mij

De horizon bloedt, de zon is dood

En nog steeds huilt de ATLANTIS