The Ascetic - The Residents

Every day I go up on the mountain

Climb to the top, but I don’t know what for

It’s quiet until I hear a voice up on the mountain

It says «beware of what you want, it might want you more!»

«Ashes, my burned hut

But beautiful, like cherry

Blooming on the hill»

-One of my patients, just before he died, and just before I left the hospital

and began to travel

If he could face death so calmly, how could I face life with so much doubt?

Now, I can sit on the side of a mountain and watch the shadows slowly filling

the valley floor, but not without the doubts that still linger and constantly

caress the edges of my shadowy interior

At least a catheter expels impurities in a manner of model efficiency,

and my previous profession always at least offered that.

Flawless vasectomies

in clean and well lit places, a sterile field sealed from infection,

but not from disease…

I often wonder if I left anyone behind, but somehow I just can’t remember.

Only an oddly defined drive to find a better way.

But somehow, I don’t believe

this is it.

As I watch the shadows slowly creeping closer, I think about India

and the Hindu concept of Maya

It took me so long to understand the space between reality and perception,

and now it seems that I live there

Elke dag ga ik de berg op

Klim naar de top, maar ik weet niet waarvoor

Het is stil totdat ik een stem hoor op de berg

Er staat: "Pas op voor wat je wilt, misschien wil het je meer!"

"As, mijn verbrande hut"

Maar mooi, zoals kers

Bloeiend op de heuvel»

-Een van mijn patiënten, net voordat hij stierf, en net voordat ik het ziekenhuis verliet

en begon te reizen

Als hij de dood zo kalm onder ogen kon zien, hoe kon ik dan met zoveel twijfel het leven tegemoet treden?

Nu kan ik aan de zijkant van een berg zitten en kijken hoe de schaduwen langzaam opvullen

de vallei, maar niet zonder de twijfels die nog steeds en constant blijven hangen

streel de randen van mijn schimmige interieur

Ten minste een katheter verwijdert onzuiverheden op een manier van modelefficiëntie,

en mijn vorige beroep bood dat altijd tenminste.

Vlekkeloze vasectomieën

op schone en goed verlichte plaatsen, een steriel veld afgesloten van infectie,

maar niet door ziekte...

Ik vraag me vaak af of ik iemand heb achtergelaten, maar op de een of andere manier kan ik het me gewoon niet herinneren.

Alleen een vreemd gedefinieerde drive om een ​​betere manier te vinden.

Maar op de een of andere manier geloof ik het niet

dit is het.

Terwijl ik de schaduwen langzaam dichterbij zie komen, denk ik aan India

en het hindoeïstische concept van Maya

Het kostte me zo lang om de ruimte tussen realiteit en perceptie te begrijpen,

en nu lijkt het alsof ik daar woon